Het zijn altijd wonderlijke dagen, die dagen tussen Kerst en Oud en Nieuw. Voor velen sfeerdagen met vooral in een ander tempo overgaan en bijkomen van de afgelopen periode. Even alles weg en vooral leuke dingen doen. Voor ouderen hangt er een zekere weemoed over die dagen. Het woord 'voorbij' is zeer aanwezig en dat woord willen ouderen liever niet te veel horen.
Het jaar 2022 zal altijd een beklemmende klank houden. Niet alleen vanwege de harde lockdown in de eerste maanden van het jaar, maar vooral vanwege de brute inval door Rusland in Oekraïne. De wereld volgde de beelden met ontzetting en ongeloof.. Het zou in eerste instantie hooguit een paar weken duren. Inmiddels weten we beter. De taal van Rusland wordt steeds dreigender. Maar de dapperheid, het optimisme, de vindingrijkheid van de Oekraïnse bevolking is nauwelijks te beschrijven. Het maakt stil en beschaamd. Zo is er nog veel meer gebeurd dit jaar, veel is vergeten, maar komt door de journaalbeelden van 2022 weer tot leven. Dat geldt ook voor de mensen die heengingen. Trouw liet ze passeren in een uitgebreid artikel. En steeds zei ik zacht: 'O ja, dat is ook zo.' Wonderlijk, hoe snel gebeurtenissen toch weer verbleken. Het zal te maken hebben met steeds weer nieuwe feiten, die de voorgaande lijken te overtreffen...
Wel 2022, het is klaar. Je mag van mij gaan en ik hoop en hoop, dat er aan vele oorlogen een eind komt en vooral dat die oorlog zo dichtbij in Oekraïne eindigt. En wat moeten we dan met Poetin? Die vraag leg ik hier graag neer...
Willem Wilmink laat ons even kind worden. Dat kon Annie M.G. Schmidt, dat kon Harry Bannink, dat kon W.G. van der Hulst. Zo zijn er nog meer te noemen. De bovenste foto toont het schip waar Lena woonde (uit het gedicht). En op de onderste foto woonde het vriendinnetje van Lena. Want dat had ze vast en zeker...
***********************************************************************************