Gedichten over katten zijn haast altijd leuk, trouwens katten zijn haast altijd leuk! En als ze onverwachts uitvallen, dan  ligt dat aan ooit een doorgemaakt voorval. Ik heb ook een kat van veertien jaar. Toen hij hier kwam was zijn geschatte leeftijd zes jaar. Verder wist men niets te vertellen in het plaatselijk asiel. Ja, hij was een Britse korthaar, dan zijn katten met een brede kop. Ze zijn heel lief en zeer kieskeurig met eten. Abel heet mijn kat, hij is rood, maar er lijkt een grijze gloed over te hangen. Vermoedelijk kind van een rode vader en een grijze moeder of omgekeerd. Over Abel weet ik maar weinig. Hij is gevonden in Emmeloord, daar wandelde hij rond, probeerde hier en daar wat eten te vinden. Maar hij was zo mooi en hij liep zo statig dat het asiel aldaar aan een ontsnapt dier dacht en in het plaatselijke blad een oproep plaatste. Niemand kwam. Vervolgens werd Abel in het asiel hier geplaatst maar eerst nog gecastreerd. Daar heeft hij niets van begrepen. Hij was al op de dierensite geplaatst en ik had daar op gereageerd. Zodoende kwam ik op een nog kille lentedag kijken en trof Abel aan in een kooi, herstellend van de ingreep. Maar het was niet de ziekenboeg waar de kooi stond, maar de huiskamer. Ze heette dat, dan kon hij vast wat wennen aan de andere bewoners. Hij was prachtig, maar heel bang. Vooral toen hij even naar buiten werd getrokken. Ik riep meteen 'Niet doen, ik zie het zo wel', maar degene die trok had niet veel gevoel over ziekzijn. En voor ik het wist stopte ik de pinpas in het apparaat en was een kat rijker....

En nu? Abel woont hier al acht jaar, zijn naam Diègo heb ik gauw laten veranderen. Hij is heel wijs en heel gezellig. Een binnenkat, die het wel goed vindt. Hij eet goed, maar blijft super slank. De dierenarts probeert mij allemaal dikmakertjes te verkopen, maar ik ga er niet op in en geef Abel iedere dag een zakje nat voer van Felix. En dat is smullen!

Abel...

En ook nog een olifant uit de elephantparade...

 

************************************************************************************

Kon onze poes Nel maar praten 

 

In storm en regen kwam ze bij ons aan,

een in elkaar gedoken natte kat,

en ze is nooit meer bij ons weggegaan

toen ik haar koffiemelk gegeven had.

De dierenarts bekeek ons nieuwe beest,

Hij zie: 'Ze hebben 't in elkaar getrapt.

Haar leven is verschrikkelijk geweest.

Ze is misschien maar net op tijd ontsnapt.'

 

Ze woont al jaren bij ons. Ze is dik.

Ze vindt het leven niet onaangenaam,

maar soms zitten haar ogen nog vol schrik,

alsof er boeven lopen langs het raam.

 

Ze merkt het als we praten over haar:

dan komt ze bij ons zitten en je ziet

hoe ze dan denkt: wat men vertelt is waar.

Wat ik heb meegemaakt, je gelooft het niet.

 

Soms komen we naar huis, laat in de nacht,

dan begint ze zelf een soort gesprek

en mekkert iets van: 'Ik heb lang gewacht.

Ik werd van eenzaamheid een beetje gek.'

 

We zagen een dood katje in de goot

en dat vertelde ik haar wel zeven maal.

Ze houdt veel van gedichten over dood,

liefst in het Engels, in die zachte taal.

 

Ze weet van vroeger, toen ze baby was

en melk mocht drinken uit haar moeders huid:

ze zit op schoot of desnoods op een tas

te melken met een dromerig geluid.

 

Maar heeft ze zelf ooit kinderen gehad?

En is ze veertien of zestien jaar?

Er gaat veel om in onze oude kat.

Ze weet veel meer van ons dan wij van haar.

 

Willem Wilmink

Uit: Verzameld werk

Trouw kopte afgelopen dinsdag: 'Onderzoek naar rol protestantse kerken bij slavernij.' En ik dacht: 'Hoera, we hebben weer iets waar we ons in kunnen bijten.' Ik had weinig zin om het hele artikel te lezen, maar plots kwamen er een paar woorden boven drijven: 'In de gebrandschilderde ramen van de St. Nicolaaskerk in Denekamp was een prachtig raam, maar o wee, de glazenier had er een zwarte Piet aan toegevoegd.' En het was een heel aardig Pietje, want nauwelijks vijf dagen eerder had ik voor dit raam gestaan. De St. Nicolaaskerk in deze plaats is beroemd om de prachtig gebrandschilderde ramen. En nu? Moet het raam verwijderd worden, kan het Pietje onzichtbaar uit het geheel worden weggenomen zonder beschadigingen? Wees toch wijzer en geniet van dit kleurige geheel zonder één enkele bijgedachte. Ik meen dat Nederland wel iets anders aan het hoofd heeft dan dit soort dingen. Als ik de toeslagenaffaire volg breekt het klamme zweet me uit en schiet ik in haast in de tranen. Dit doen mensen andere mensen aan, hoe het te keren? Onbekend, maar de deurwaarders staan opnieuw op de stoep en de incassokosten lopen op!! Onbekwaam kabinet, ga vliegensvlug aan het werk om deze mensen weer de nodige adem te geven hun leven weer op te pakken. Dit is een schandvlek voor Nederland... En laat alsjeblieft die zwarte Piet in de St. Nicolaaskerk met rust en stop met dit geneuzel!!

 

 

 

 

De St. Nicolaaskerk in Denekamp, van buiten en van binnen.

De olifant staat vlak bij deze kerk...

 ************************************************************************************

Onze poes Freek moet naar de dierenarts 

 

Onze poes Freek moet naar de dierenarts,

dus hij heeft zich vlug verstopt,

maar ik zie iets bangs en zwarts

waarin ook een hartje klopt...

 

Met zijn ogen vol van schrik

zit hij daar, en zweet en hijgt.

Weet hij al dat hij een prik

tegen kattenziekte krijgt?

 

Rare wachtkamer is dit, 

dus we kijken in het rond

naar het volkje dat daar zit:

een marmot, een oude hond,

 

iemand met een rat op schoot,

o, het beestje bibbert zo,

en een jongetje geeft brood

aan zijn ernstig zieke vlo.

 

Daar komt de verpleegster aan

voor de VOLGENDE PATIENT:

onze Freek heeft haar verstaan

en was dolgraag weggerend.

 

Dan de prik, au, au, miauw,

o, nu staat mijn kont in brand!

Maar gelukkig, het ging gauw,

en hij mag weer in de mand.

 

Freek, je bent zo flink geweest,

ik heb wat voor jou bewaard,

thuis krijg jij een heerlijk feest:

koffiemelk en haringstaart.

 

Willem Wilmink

Uit: Verzameld werk

 

Onlangs waren we in Denekamp en we prikten een vorkje bij 'De Zaak'. Gastvrij, kwaliteit en een plezierige prijs. De juf van de bediening was aanspreekbaar en ik maakte haar een compliment over Denekamp zelf, maar vooral over de kleurrijke olifanten die ik zojuist had gefotografeerd. En toen kwam het verhaal... De olifanten maken deel uit van de olifantenparade. Die bestaat uit 70 olifanten, beschilderd door kunstenaars over de hele wereld. Ze staan her en der in Twente. In Denekamp zijn er 15, in Ootmarsum 23. Verder staan ze in Oldenzaal, Losser, Tubbergen enz. Er is een fietsroute waar er veel te zien zijn, er zijn stadswandelingen waar ze zomaar opduiken. Er is zelfs een autoroute, die je langs deze aaibare dieren voert. Eind oktober worden ze weer opgehaald. Ze stonden eerder in Amsterdam, Rotterdam, Londen, Antwerpen. En het verhaal is ontroerend. Een vader en een zoon brachten een bezoek aan een olifantenziekenhuis in Thailand. Ze waren geraakt door de kwetsbaarheid van de Aziatische olifant  en bedachten de bontgekleurde kunstolifanten. Na de parade worden ze geveild en de opbrengst is voor de bescherming van de olifanten in Azië.

De volgende dag ging ik naar de VVV in Denekamp en kreeg ik uitgebreide informatie. Er was zelfs een folder waarop alle 70 olifanten stonden. Ik was in de wolken, want je raakt steeds enthousiaster en met mij vele anderen. Overal ontdekte ik fotograferende mensen en de olifanten lieten zich van de mooiste kant zien. Om te beginnen de eerste drie, ze staan in Denekamp. En vergis je niet in de hoogte. Zonder het plateau meten ze ruim 1.65cm.....  www.elephantparade.com

En Wilmink schreef een aandoenlijk versje over een spin. Hoe komt het toch dat olifanten zo geliefd zijn en dat men voor spinnen op de vlucht slaat?

 ************************************************************************************

De spin 

 

Verhuizen is een zware last,

ook voor die spin.

Hij richtte in mijn boekenkast

zijn huisje in. 

Bij boeken die ik nooit gebruik,

daar woonde hij.

Daarachter voelde hij zich puik

en lekker vrij.

Als hij bij boeken en behang

zijn webben spon,

dacht hij dat hij zijn leven lang

daar blijven kon.

Hij had zijn huisje mooi aan kant,

maar wat een pecht:

daar trok een ruwe mensenhand

de boeken weg.

De kast werd helemaal geleegd,

van hoek tot hoek.

De webben werden weggeveegd

met een onderbroek.

De spin, hij rende radeloos

naar boven toe.

Toen kroop hij maar eens in een doos,

want hij was moe.

Ging toen die doos een wagen in?

Ja, dat is juist.

Dus je begrijpt al dat de spin

is meeverhuisd.

Daar in mijn nieuwe boekenkast

is hij aan 't werk.

Daar maakt hij zoveel draden vast.

Dat wordt heel sterk.

Daar leeft die kleine slimmerik,

daar weeft hij weer.

Daar blijft hij voor altijd. Want ik

verhuis niet meer.

Willem Wilmink

Uit: Verzameld werk

Ik schrijf voorlopig niet meer over de politiek. Het is tandenknarsend! Mensen kapot maken, heldere politici doen speurwerk, het kabinet moet opstappen. Een half jaar koeterwalen en dan doorgaan in de zelfde samenstelling. Een lachertje. Hoe serieus worden kiezers eigenlijk genomen? Dan is het goed om naar mooie dingen te kijken. Naar kunst, naar de natuur, naar mensen die zorgzaam zijn voor elkaar zijn. Zo is er nog veel meer waarvan je blij wordt.

Dit tafereeltje zag ik in een Delftse gracht. Moeder eend met haar kroost...

 

 

De plaatjes vertellen het verhaal...

 ************************************************************************************

Het paard Bayard 

 

Bayard, dat was een aardig paard.

Altijd zo rustig en bedaard.

Bayard was groot en breed en sterk

en hielp de boer bij 't zware werk.

's Avonds was al dat werk weer klaar.

Dan zei de boer: 'Bedankt, Bayard.

Bayard, je bent mijn beste vriend.

Iets lekkers heb je wel verdiend.'

 

Soms was er in de avondzon

muziek van een accordeon.

Daar stond Bayard dan altijd bij:

muziek is toch zo mooi, vond hij.

 

Boer en boerin, ze werden oud.

Hun kinderen waren al getrouwd.

Toen werd de boerderij verkocht,

een klein wit huis werd opgezocht.

 

Bayard mocht mee. Hij had pensioen.

Hoe hoefde nooit meer werk te doen.

Bij 't witte huis was veel gras

zodat hij zeer tevreden was.

 

Zo werd Byard een heel oud beest.

Toen vond hij het wel mooi geweest.

Hij ging vlak bij het huisje staan

en is geduldig doodgegaan.

 

Boerin, mag ik vandaag misschien

die foto nog een keertje zien

die in een album wordt bewaard?

Daar staat Bayard, dat lieve paard.

 

Willem Wilmink

Uit: Verzameld werk

Op een vroeg morgenuur een wandelingetje maken door de tuin van het Prinsenhof is een heerlijke start van de dag. Vage stadsgeluiden, een enkele bezoeker, geurende bloemen, kwetterende vogels, dat alles onder het rustige toezicht van Willem van Oranje. De geschiedenis laten herleven, zoveel eeuwen geleden. Wat zou de 'Vader des Vaderlands' van het hedendaagse zeggen? Van alle gekissebis tussen de partijleiders, waar Remkes zo rustig mogelijk onder moet blijven en ook nog een constructie moet bedenken zodat ons land dan eindelijk een kabinet heeft.Het is een armzalige vertoning. Maar de tuin is prachtig, we dwalen verder en eigenlijk is ieder plekje fotogeniek. Ooit was dit een oud klooster. Het is in Delft een geliefde trouwlocatie. En Willem van Oranje zal in veel trouwreportages voorkomen. 

Vandaag was de herfst zeer aanwezig in regen en wind. De temperatuur zakt flink en dat is toch weer even wennen. Het wordt ook veel eerder donker, wen er maar vast wat aan, want in het laatste weekend van oktober wordt de klok achteruit gezet, dan zet het donker pas goed in...

 

 

 

 ************************************************************************************

Een hond gaat op reis 

 

Een hond verdwaalde op een keer.

Ach, hij verdwaalde steeds maar meer.

Op alle straten scheen de zon.

De hond kwam aan op een station.

Dat lange ding... wat zou dat zijn?

Hij dacht: misschien is het een trein.

Hij zocht een  plaatsje eerste klas

omdat het daar zo rustig was.

Die avond had het jeugdjournaal

een vreemd verhaal:

Een hond ging helemaal alleen

en eerste klas naar Heerenveen.

Nu heeft zijn baas hem afgehaald

en ook de lange reis betaald

en zit de hond op zijn gemak

weer bij de eigen etensbak

en hij vertelt aan ieder beest:

'Ik ben in Heerenveen geweest.'

Willem Wilmink

Uit: Verzameld werk

Onlangs waren we een paar dagen in Delft en logeerden in het Museum Hotel. We hadden geen idee wat we ons daarbij moesten voorstellen, maar het lag praktisch tegen de Oude Kerk, en dat is hartje Delft. Kom er maar eens op. Je wilt een  hotel beginnen in de binnenstad, voor logeren is voldoende plek, maar voor ontbijt en eventueel diner is de ruimte te beperkt. Dan moet je slim zijn en kijken of er een paar panden vlak bij elkaar staan. Zo deed de eigenaar van Museum Hotel ook. Hij kocht een statig huis, voorheen bankgebouw. In de steeg er naast was van een voormalig 'oude mannen- en vrouwenhuis' een restaurant te maken en om een ruim aanbod in kamers te hebben voegde hij bij dit tweetal een voormalig winkelpand hooguit 10 meter van de Oude Kerk verwijderd. En het liep. We mochten zelfs kiezen uit pand 1 en pand 3 voor de logeerkamer. Het werd het voormalig bankgebouw. Dat was meteen raak. Achter de receptiebalie stond een rij beelden; het waren de sterrenbeelden. De vorige eigenaar was verzot op kunst en kocht deze beelden aan. De huidige directeur heeft, zo vertelde men, meer met moderne kunst, vandaar dat de sterrenbeelden op een rij achter de balie kwamen te staan. En stuk voor stuk waren het 'juwelen'. Het wonderlijke was, gingen we 's morgens weg, dan leken de beelden eensgezind in hun 'maak er een mooie dag van', kwamen we terug, dan leken ze één voor één blij ons weer te zien en wensten ons alvast goede nacht.... 

 

 

 

 

 

 

 

 

************************************************************************************

Kruidenier Niessink schepte met gemak 

 

Kruidenier Niessink schepte met gemak

enorme slierten zuurkool in een zak.

Hij gaf mijn buurmeisje en mij een keer

plaatjes cadeau, doorzichtig en heel teer,

het ene rood, het andere groen. Of blauw?

Op beide plaatjes stond een boerenvrouw, 

trots, in zowat dezelfde keuken, maar

legde je dan die plaatjes op elkaar,

dan werd het één tafereel, zo echt, zo diep,

alsof je zelf dwars door die keuken liep.

Geschiedschrijvers blijven datzelfde doen:

steeds een nieuw heden op het oude toen,

en het verleden wordt zo klaar als glas

en dieper dan toen 't zelf nog heden was.

Men varieert de plaatjes eindeloos:

Romeinen, Grieken, ridders, farao's,

of, 't allermooiste toch, de eigen jeugd,

waarvan ons misschien nog wel veel meer heugt

dan er ooit was, in 't wijde vergezicht

van de ene prent die op de andere ligt.

Willem Wilmink

Uit: Verzameld werk

Prinsjesdag is achter de rug, de kater is nog groter dan voorzien. Vanmorgen nog even naar algemene beschouwingen gekeken en me geërgerd aan enkele politici. Ze moeten zich schamen, diep schamen.

Afgelopen week zag ik ook vijf vrouwen, slachtoffers van de 'fraudezaak'. Je houdt er de ogen nauwelijks droog bij. En dan te bedenken dat lang nog iedereen niet is gecompenseerd. Nu komt er een groter bedrag vrij om het aagedane leed wat te verzachten. Maar de wonden blijven en veel levens zullen nooit meer normaal worden. Stevo Akkerman schreef er diep doorvoelde column over. 

Het hele stelletje zou moeten opstappen en het regeren voorlopig aan anderen moeten overlaten. Maar verschillende politici zijn zo aan de macht verslaafd dat ze zich hiervan niet meer los kunnen maken. Ze hebben van het leven nog niets begrepen en ik vrees dat meerdere personen het leven nooit zullen begrijpen. Stakkers...

Wilmink schrijft over de bevrijding. Een kort versje maar veelzeggend. Steeds weer verbaas ik me over zijn invoelingsvermogen. Soms verstopt onder 'simpele' humor, maar het stemt tot nadenken... 

 

 

Een dreigende lucht... dat past goed bij ons politieke klimaat....

 

************************************************************************************

Bevrijding, erepoorten overal

 

Bevrijding, erepoorten overal.

De onze was een schitterend geval

dat toch de eerste prijs niet winnen mocht:

de Brinkstraat had de jury omgekocht.

Een heel dun jongetje uit Rotterdam,

dat tegenover ons logeren kwam,

zei 'kaki' in plaats van'koekje', en steeds weer

werd hem gevraagd: 'toe zeg dat nog een keer.'

'Kaki.' En groot en klein lachte zich slap.

Hij vond het zelf ook een steeds betere grap.

 

Een NSB-vrouw, ieder keek haar na,

postte vaak brieven voor Kamp Erica,

en altijd als ze een brief de bus in deed,

riep haar zoontje 'dag, pappie' door de spleet.

 

Terug uit Ravensbrück kwam tante Lien.

De hele straat liep uit om haar te zien.

Sommigen huilden. 'Ja, ik ben er weer,'

zei ze. 'Maar huilen kan ik niet. Nooit meer.'

 

Willem Wilmink

Uit: Verzameld Werk