Soms rijgen zich 'losse elementen' tot een fraaie ketting van herinneringen. Zo verging het mij bij de kerkdienst van afgelopen zondag. Ds. Lieke van Houte ging voor, zij is verbonden aan onze gemeente en in haar preken bespeur ik passie en gloed. Het begon al bij het openingslied 'Dit is een morgen'. Ongemerkt dwaalden mijn ogen naar het gedicht op die zelfde bladzijde. En daar was de herkenning: 'Zondagmorgen' van Ida Gerhardt. Ooit had ik dit gedicht voor radio IJsselmond besproken bij het levensverhaal van deze talentvolle dichteres. Het was prachtig en in gedachten zag ik haar levensgezel Marie van der Zeyde bezig met het dekken van de ontbijttafel. Gedachten zijn niet te stoppen. Ik was weer in Oosterhout en had een interview met broeder Nico Wesselingh. We kwamen op Ida Gerhardt terecht vanwege meerdere liedteksten van haar hand. Hij vertelde met een glimlach dat zij ooit eens de abdij bezocht en ook de maaltijd met de broeders gebruikte. Kennelijk duurde het te lang en riep ze wat kribbig: 'Kan er niemand voorbidden?' Hij mocht de samenzang leiden bij de uitvaart van beide dames. Het tweede 'losse element' zat in het ontroerende filmpje 'Look Beyond Borders / Kijk over grenzen'. Mensen die elkaar niet kenden, keken elkaar 4 minuten aan. En dan is er heel veel te lezen op de gezichten en vooral in de ogen. Ik voelde me beschaamd, want hoe vaak zeg ik niet tegen anderen 'Gaat het goed met je' en let nauwelijks op het gezicht. Dan is het antwoord meestal 'ja', terwijl bij een anders gestelde vraag 'Hoe gaat het met je?', het antwoord wel eens heel anders zou kunnen zijn. Het laatste element diende zich aan in de laatste twee regels van lied  322: 'Schrift die mensen oorsprong schrijft. Woord dat trouw blijft.' De melodie van die regels is verrassend anders, ze lijken weggeplukt uit een ander lied. Maar dat was niet waar mijn gedachten bleven haken. Het moet eind jaren zeventig zijn geweest. We woonden in een ander gedeelte van ons goede dorp, een fijne buurt met veel goede herinneringen. Op een avond hoorde ik deze melodie uit het huis van onze buren komen. Ik meende de buurman ook zacht te horen meezingen. De volgende dag vroeg ik: 'Henk, wat was dat een mooie melodie die ik gisterenavond hoorde. Er leken jongeren te zingen.' Hij was verrast. Na vele jaren sturen we elkaar altijd nog een kerstgroet, ook al woont hij elders. Hij vertelde dat hij in de parochie een jongerenkoor had opgericht en dat ze bij hem en zijn vrouw thuis repeteerden. De melodie was van Antoine Oomen, hij en Huub Oosterhuis vulden elkaar prachtig aan.

Zomaar een ketting van 'losse elementen' een fraaie èn dierbare ketting...

  

Tot slot het prachtige gedicht Zondagmorgen van Ida Gerhardt

Het licht begint te wandelen door het huis

en raakt de dingen aan. Wij eten

ons vroege brood gedoopt in zon.

Je hebt het witte kleed gespreid

en grassen in een glas gezet.

Dit is de dag waarop de arbeid rust.

De handpalm is geopend naar het licht.