Als je niet goed in je vel zit moet je zeker niet met dit donkere weer naar Friesland gaan. En al helemaal niet naar de Greidhoek. De lucht bleef als een ondoordringbare deken boven het boomloze landschap hangen, af en toe miezerde het wat. We waren er voor een paar dagen, voor mij genoeg.Waarom Heerenveen? Omdat daar een zeker trauma ligt van al tientallen jaren geleden. Ik wilde de straat weer zien en vooral het huis. En het ziekenhuis. We reden door Heerenveen op zoek naar de Fok.Het troosteloze weer maakte Heerenveen ook troosteloos. In die stad had ik ooit voor een blauwe maandag een kamer gehuurd toen ik op de poli in Heerenveen ging werken. Omdat het in die tijd heel moeilijk was een kamer te krijgen, hapte ik toe al had ik twijfels. Mijn hospita was een oudere dame, die gedecideerd overkwam. Ze had haar man verloren en in hun jonge jaren hadden ze in Indonesië gewoond, het voormalige Indië. Dat was duidelijk te zien in het zeer grote en vrijstaande huis. Overal stonden kunstvoorwerpen die herinnerden aan die tijd. Het plaatje van een rijke familie met veel personeel werd steeds helderder. Het toilet was enorm met openslaande deuren naar de tuin. Heel mal. Mijn kamer boven was een pijpenla en omdat het koud was en er alleen een klein oliekacheltje stond mocht ik een kruik maken om het bed wat te verwarmen. 'En, zo zei de hospita, 'je kunt je mooi wassen in het kruikjeswater.' Misschien heb ik dat nog één of twee keer gedaan, maar toen hield ik het voor gezien, nam mijn badspullen mee naar het om de hoek gelegen ziekenhuis en ging daar lekker douchen. Ook de werkvloer was een crime! Ik moest de polizusters leren om preciezer te prikken voor bloedonderzoek. Veel hematologie gebeurde via de vingerprik met aanvulling van bepaalde stoffen. De dames deden maar wat en dat gaf boze reacties van het laboratorium aldaar. Ik werd gezien als een indringer en ze kwam ook nog niet eens uit Friesland! Drie dagen hield ik het vol. Toen vermande ik mezelf en belde ik mijn voormalige baas de apotheker van het Diaconessenhuis in Meppel en gaf aan terug te willen komen. Ook de directeur van dat ziekenhuis had gezegd dat ze het niet begrepen waarom ik weg wilde, maar als ik terug wilde was dat goed. De apotheker in Heerenveen was woedend en werkte niet echt mee. Ik moest mijn drie maanden vanwege een opzegtermijn vol maken. Maar toen ben ik ook juichend weggegaan en nooit heb ik Heerenveen teruggezien. Tot vorige week. Het huis konden we niet meer vinden, het ziekenhuis was afgebroken en ergens anders weer opgebouwd, maar het trauma was wel minder geworden. Misschien ook door de tijd. Mijn les was: wil je iets dolgraag herroepen, schroom niet en wees niet hoogmoedig, maar doe het....
We zijn nog even naar het Belvedère Museum geweest. En ja, hoe kan het, het lag in de weilanden...
In dit museum hadden ze meerdere schilderijen van Jan Mankes. Dat maakte veel goed.
**************************************************************************************