Kerstnacht

van Ida Gerhardt

 

 

Onderstaand gedicht is van grote schoonheid. De eerste keer dat ik het mocht verwoorden was voor Radio IJsselmond, een live uitzending op Oudejaarsavond. Naderhand heb ik het voor meerdere doeleinden gebruikt. De ontroering bij dit gedicht lijkt steeds sterker te worden. Ik zie de sneeuwvelden, voel de bijtende kou, weet boven me het sterrendak.

Stilte. En is die stilte probeer ik me open te stellen, open voor het kerstgebeuren...

Ida Gerhardt verstaat de kunst de juiste woorden te kiezen en ze op de juiste plek neer te zetten. Maar dat niet alleen, de klank van de woorden benadrukt de twee eerst genoemden. Zo verbinden deze drie de woorden tot een snoer, die niet alleen het hart bereikt, maar landt tot in de ziel. En daar tot rust komt.

 

Kerstnacht – het woord is als een lafenis,

een koele sneeuw, glanzend onder het zachte
stralen der sterren – op de landen is
het weerloos stil, een ongerept verwachten.

Kerstnacht – het eenzaam zwerven der gedachten

rondom een oud verhaal, het nimmer uit te spreken
verlangen naar het helder zingen in de nacht en
het opgaan van de ster, een lichtend teken.

Kerstnacht – het sneeuwt op uw geschonden aarde,

dun en verstuivend dekt een huivering
van ijle val, een lichte zuivering
het vragen, dat wij ongestild bewaarden.