Al weer Kerst

Uit de kerstbundel 'Zachtjes zing ik met de nacht' viel een klein papiertje. Het was een gedicht van Anke Pronk-Waterlander uit 2006. Ik las en herlas het en was onder de indruk van de grote herkenbaarheid. Alleen 'de ree- of hazenrug of fazant' klopt niet; ik ben voor 95% vegetariër. Toch fijn om dit gedicht te delen met de bezoekers van mijn blog. Graag had ik de dichteres hiervoor toestemming gevraagd, maar ik weet niet hoe ik haar kan bereiken. Inmiddels zijn we twaalf kerstfeesten verder. Zonder te zwartgallig te zijn, er is inmiddels al weer zoveel malligheid bijgekomen. Maar er zijn ook andere geluiden, die gaan over liefde, gastvrijheid, zorgzaamheid. Die laten weten dat je niet de hele wereld kunt dienen, maar wel in kleine kring het goede nastreven en een lichtje te zijn voor de naaste...

Al weer Kerst

Heer, geef me kracht voor de december kolder
de ballen en slingers moeten weer van zolder!
't Is nog maar nauwelijks advent
maar 'k zie overal de nieuwste kerstboom trend.
O, kon ik het maar overslaan.

Wat moet ik dit jaar weer eten, Heer?
Wat trek ik aan dit jaar?
Neem ik ree- of hazenrug, of toch misschien maar fazant?  
Ga 'k naar de Mis in zwart met lovertjes?
Of in romantisch kant?
En wanneer geven we cadeaus?
Met Kerst? Of toch maar weer met Sint?
En wie nodigt dit jaar tante Toos?
Ze morst zo met het eten; is bijna stekeblind.
Zo'n  hele lange, kerstdag, Heer, in vrede met elkaar...

'k Ben blij dat ik de tweede dag kan rusten,
op de meubelboulevard!
Daar loop ik me dan af te vragen
hoe 't destijds was bij Jozef en zijn vrouw.
Hoe 't ook alweer geschiedde in die dagen
een kribbe met wat stro tegen de kou.
En geen kalkoen speciaal voor hen geslacht
geen duizend lichtjes,
alleen die stille, heilige nacht.

Al hadden ze geen glans en glitter
'k zou met Maria willen ruilen, denk ik bitter.
Want toen de koningen vol van vreugd de stal verlieten
kon zij in alle rust van Jezus weer genieten...