Busrit

 

In de eerste  week  van het nieuwe jaar reed de bus over vrijwel verkeersvrije wegen. Het  was nog vroeg en ik was op weg naar een vriendin om haar verjaardag mee te vieren. Huizen schoven voorbij in een langzaam ontwaken. 

 

We passeerden een kerk met de daar tegenover liggende patatkraam, een voormalig café waarop de naam 'De Kruisweg' in ere was gehouden. Over dat woord kun je lang nadenken. Ik dacht aan mijn vreemde hobby, die inmiddels tot stilstand was gekomen. Was ik in een kerk of klooster, liep ik op een kerkhof, steeds fotografeerde ik de zevende statie waar Jezus voor de tweede maal valt op zijn weg naar de kruisigingsplaats. Soms waren de afbeeldingen klein, soms groot, soms in prachtige steen of brons, vaak ook geschilderd. De meest ontroerende kwam ik tegen in Wahlwiller, een dorp in Zuid-Limburg. Op het eerste gezicht waren de staties vreemd,  mensen met wat muisachtige gezichten, taferelen waar mat groen en zacht geel overheersten. Aad de Haas bedacht deze Kruisweg en het verhaal is tragisch. Het Vaticaan kon zich hierin niet vinden en gaf opdracht de Kruisweg  te verwijderen. Op Goede Vrijdag 1949 droeg Aad de Haas zijin diepste geloofsovertuiging eigenhandig naar buiten. In 1981 mocht de Kruisweg terugkeren, Aad de Haas maakte het niet meer mee; hij was in 1972 overleden.

Even onderbrak de automatische melding voor de volgende halte mijn gedachten, daarna nam ik de draad weer op. Er waren welgeteld twee passagiers, een jongeman zat een paar banken achter me. De chauffeur begon te praten en het was weinig opwekkend wat hij te zeggen had. 'Wat een weldaad om nu te rijden, geen scholieren op de weg.Ze rijden gewoon met drie man naast elkaar en als chauffeur heb je er dan maar achter te blijven.' Ik knikte. Hij ging onverdroten voort: 'En dan die smartphones. De jongelui kunnen niets meer en doen niets meer en zijn alleen nog maar met dat ding bezig. En regent het, dan zeggen ze dat ze even op buienradar moeten kijken. Te gek, want als je door het raam kijkt zie je de regen!' Hij zweeg, de haltemelder vertelde op klankloze toon dat de volgende halte er aan kwam. In mijn tas tingelde een berichtje van de mobiel. De chauffeur hoorde niets en ging verder: 'Ja, en dan heeft de werkster op ons bedrijf een herseninfarct gehad. Gisteren net van de IC af, ze moeten het nog afwachten.'Ik leefde mee en keek naar sloten die bij het passeren mee leken te draaien. Ook een rij knotwilgen deed mee in deze wonderlijke ervaring, evenals  boerderijen. Vluchtigheid, alles is vluchtigheid, mijmerde ik. Er reed een tractor voor ons met een lading suikerbieten. In dit landschap van riet en glinsterende  kolken  niet ongewoon. Even sukkelde de bus er achteraan, toen passeerde hij.
Mijn bushalte werd genoemd, ik bedankte de chauffeur, stapte uit en keek op mijn mobiel. Buienradar meldde dat er een bui in aantocht was. Nog net kon ik de melding doorgeven aan de chauffeur. Hij lachte wat zuur...