Wim Ramaker
Vandaag is het 7 maart. Uit de bundel 'Geen dag zonder gedicht' koos ik het gedicht dat bij die dag hoort. Het is van Wim Ramaker (1943 - 1992). Hij was de zoon van een christelijk gereformeerd predikant te Kampen. Zijn vader overlijdt een paar maanden na de geboorte van Wim tijdens een huiszoeking door de Duitsers aan een hartaanval.
Wim Ramaker werkte als freelancer voor de KRO en was vanaf 1971 in dienst van de NCRV waar hij in 1982 hoofd werd van de sectie Culturele- en Jongerenprogramma's.
In 1989 verliet hij de NCRV en werd directeur van De Rode Hoed in Amsterdam en in 1991 leidde hij het Nationaal Comité 4 en 5 mei.
Hij schreef veel poëzie. Op verzoek van de gemeente Kampen schreef hij de gedichtenbundel 'Misschien gaan we de IJssel op'. Het zijn gedichten die verwijzen naar zijn ouders en zijn jeugd in Kampen.
Voor mijn moeder
is, als hij niet voor een schip hoeft te wachten,
dat er altijd doorvaart in gedachten,
van elke reis, hoe ver, op slag toch terug.
Thuis zijn is alles weerzien en vliegensvlug
kijken en voelen of er geen vreemde machten
in de voegen van de stad overnachten
of er niets zoekgeraakt is achter je rug.
Lange brug naar het witte huis aan de gracht,
brengt mij telkens veilig binnen de muren
van de staden het huis waar ik geboren
ben, waar een vreemde vertrouwde op mij wacht,
die moeder is, vader en soms alle buren,
voor haar dit gedicht en ik pasgeboren.
