Voor het eerst is president Zelensky op reis. Hij bezoekt Amerika om met president Biden over het verloop van de oorlog te praten. Heel apart, Poetin is op bezoek in Belarus. Het zou mooi zijn als dat soort uitstapjes ook eens wat positiefs gaan opleveren. Ik durf er niet meer op te rekenen. Toen de oorlog begon op 24 februari dacht iedereen dat het met een paar maanden bekeken zou zijn. En moet je nu eens zien! Zoveel burgers, zoveel soldaten aan beide kanten, zoveel dieren, zoveel gebouwen, zoveel kou, zoveel honger, zoveel naamloze ellende... zoveel... zoveel. Vul maar in. Een week of acht geleden zag ik deze foto in Trouw, gemaakt door Eddy van Wessel, van een vluchtend gezin in Bachmoet. De plaats lag precies in de frontlinie en wilde je overleven, dan was het vluchten naar een veiliger plek. Deze man fietst met een peuter voorop de fiets en zijn zwangere vrouw op de bagagedrager op zoek naar een nog onbekende schuilplek. Zijn oudste kind fietst voorop op zijn mooie fietsje. Kreeg hij die in tijden van vrede? Nu fietst hij door de blubber. Begrijpt hij de ernst van deze tocht? Leeft het gezin nog? En mocht dat zo zijn, heeft de moeder haar kindje inmiddels in de armen? Er valt heel lang naar deze foto te kijken. Dat is de kracht van stilstaande beelden en vooral als ze in zwart/wit zijn te zien...
Om het niet te zwaar te maken een versje van Willem Wilmink over oma's. Mijn ene oma heb ik nooit gekend, mijn andere oma wel de laatste jaren van haar leven. Ze lag in bed en leed verschrikkelijke reumatische pijn. Er waren toen nog niet zoveel medicijnen voor. Soms plukte ik viooltjes voor haar. Maar zo'n oma als Wilmink beschrijft heb ik dus nooit gehad...
***********************************************************************************