We zaten in de tuin vanmorgen, mijn hulp en ik. Het was bijna haar laatste werkdag, dan begon de vakantie. Ik gaf haar als aardigheidje voor de vakantie, een doos in hartvorm, vol met snoepjes in vrolijk papier gestoken. Het raakte haar. We keken naar de bloemen en bespraken de duur van de vakantie. Zou Abel nog leven en hoe zou het er in de wereldpolitiek voor staan? En voor het eerst trok ze een zorgelijk gezicht, iets wat ik al wel een half jaar doe als het over dat onderwerp gaat. Ik zwaaide haar weg en nam nog even de krant mee naar een rustig plekje in de tuin. Dat trof, Stevo Akkerman schreef vandaag de column en ik vind hem de beste.

Hij schreef: 'Ik wil niemands zomerse stemming bederven, ook die van mijzelf niet. Maar het is wel zo dat ik zwemmend op zondagochtend, met het uitzicht op de beboste heuvels van Klarenbeek, werd overvallen door de vraag: hoelang blijft dit zo, deze kalme voorspelbaarheid van een mooie augustusdag? Welk onheil kan er niet komen opdagen vanachter de heuvels, zoals elders elke dag gebeurt? Misschien volg ik het nieuws te goed, maar ook als ik dat niet deed zou ik best weten dat de wereld in rafels hangt.'

Zo gaat de column verder en het was precies waarover mijn hulp en ik het zojuist hadden gehad. Het lijkt net of een groot gedeelte van ons goede land alleen nog maar bezig is met de vakantie, het warme weer, de Olympische Spelen. Het wordt steeds gevaarlijker in het Midden-Oosten. Jaren geleden voorspelde iemand met 'heldere gaven' dat Wereldoorlog III in die regio zou beginnen. En had ik niet jaren de situatie daar nauwgezet in de gaten gehouden? Uiteindelijk verslapte ook mijn aandacht maar sinds de zevende oktober vorig jaar word ik iedere dag ongeruster.Met de dood van de leider van Hezbollah en de dood van de leider van Hamas neemt de spanning toe. Israël wordt aangewezen als de dader en beide groeperingen zullen deze doden bloedig wreken...

 

Deze foto stond vorige week op voorpagina van Trouw. Hulp voor de inwoners van Gaza bereikt hun niet. De wanhoop van de broertjes: de jongste kan zich niet bedwingen, al zo veel dagen geen eten, misselijk van de honger. Het oudere broertje ondervindt dat ook, maar lijdt dubbel vanwege het lijden van zijn broertje. Toen ik naar deze foto keek, had ik moeite mijn tranen te bedwingen...

 

************************************************************************

Ziek jongetje

 

De dood was in mijn kamer op bezoek.

Men bood geen stoel aan. Hij stond in een hoek,

onzichtbaar, goedig. Onze buurman zei

iets tegen opa. Opa... huilde hij?

Buurman vroeg zachtjes: 'Weet je wie ik ben?'

'Maar waarom dacht u dat ik u niet ken?'

Twee of drie dokters bij mijn bed. Ik zag

in hun gezicht dat ik op sterven lag.

Mijn trouwe kamer was vervuld van schrik:

iedereen was doodsbang, behalve ik.

Toen streek de dood me teder en heel vlug

door 't haar en gaf me aan het leven terug.

'Maar door de vriendschap die ik met je sloot,

zul je een rare blijven', zei de dood.

Willem Wilmink

Uit: Verzameld werk