Het blijft gissen. We kunnen nu eenmaal niet alles beredeneren. Vanmorgen was er weer zoiets wonderlijks. Af en toe tik ik een naam in op de telefoon, zomaar uit het niets. Vanmorgen was dat de schrijver Jan Siebelink. Ik heb al tijden niet meer aan hem gedacht. Maar ik ontdekte dat zijn vrouw Gerda eind juni is overleden. En dat maakte me stil en deed me terugdenken aan onze ontmoeting in 2006. Theo Klein, eindredacteur van Christelijk Week liet weten dat Jan Siebelink een lezing gaf op de THUK alhier en of ik er heen zou willen gaan voor een interview/verslag. Het was een moeilijke opdracht want ik had een paar maanden eerder mijn lief verloren. Onze predikant was er ook, hij sloeg even een arm beschermend om me heen. Het gaf moed. De zaal was tot de laatste plek bezet, want ieder wilde wel eens iets meer horen over het bekroonde boek 'Knielen op een bed violen' van bovengenoemde schrijver. Naast me zat een aardige dame, die veel in haar mars had, zo merkte ik. Ze stelde pittige vragen aan Siebelink. Dat maakte dat ik vroeg wat zij in haar dagelijks leven deed. Ze antwoordde dat ze mensen de ruimte in hun huwelijk leerde verkennen.Therapeutische gaven dus. Siebelink vertelde en beantwoordde vragen. Ik voelde veel pijn onder de deelnemers en maakte aantekeningen. In de pauze ontmoette ik Jan Siebelink en vertelde dat ik een artikel schreef voor Christelijk Weekblad en of we nog een half uur in gesprek konden gaan. Het lukte en foto's maken mocht ook. Het bekroonde boek had ik in de laatste periode van zijn leven aan mijn man gegeven voor afleiding. En toen ik aan bezoek vertelde dat dit een heel mooi boek was, corrigeerde hij me met de opmerking: 'Het is niet mooi van inhoud, maar het wordt mooi beschreven.' Op mijn verzoek schreef Jan Siebelink een door mij geciteerde tekst voorin en ik beloofde hem later te vertellen wat die woorden precies betekenden.
Het artikel, ongeveer 1200 woorden, werd geplaatst en ik stuurde Jan Siebelink de tekst en een persoonlijk schrijven. Daarop ontving ik een alleraardigste reactie en goede raad: 'Als het verdriet te veel werd, ik vooral naar de schoonheid van de natuur moest kijken, als troost.'
En nu komt de uitleg van het wonderlijke begin van dit stukje. Stevo Akkerman opende zijn column met het verhaal over de rouw van Siebelink. De schrijver zit in een heftig rouwperiode en wil nooit meer schrijven. En daar proberen collega schrijvers hem van af te brengen. Begin een soort rouwjournaal, is hun advies. Ik sluit me daarbij aan en zal hem schrijven dit zeker te doen. Want nieuwe rouwenden kunnen weer troost vinden in de verhalen van lotgenoten...
Voorzijde kaart: schilderij van Felix Nussbaum...
************************************************************************************