Mijn huishoudelijke hulp is een aantal weken met vakantie. Ik kreeg vervanging en dat werd me keurig per brief meegedeeld. De eerste vervanger heette Noor en ze belde al vroeg met de vraag of ze wel iets eerder mocht komen. 'Natuurlijk', liet ik haar voor de telefoon weten en ik vond het fijn dat ik nog een stuk middag overhield. Ze was heel bedeesd, was net geslaagd voor haar HAVO diploma en probeerde een zakcentje te verdienen. Eerst naar de bovenverdieping. Ik liet haar voorgaan, maar toen nam ik de leiding. Ik vroeg of ze dat ook vervelend vond maar nee, ze vond het heerlijk. Ze kwam ook bij mensen die zeiden: 'Zie maar waar het nodig is!' Ik stofte en Noor zou stofzuigen. Ik ben doorgaans snel, maar zij was nog sneller. Als ik vroeg ben je daar al geweest, jubelde ze: 'Ja'. We gingen naar de begane grond. Ik gaf haar een glas water want de temperatuur was hoog. Toen ik vroeg wat ze nu ging doen na de HAVO-jaren, vertelde ze dat ze verpleegkunde ging studeren. Ze koos voor een kleinschalige opleiding omdat daar meer aandacht voor haar was. We waren het roerend eens. Zij ging weer stofzuigen en daarna dweilde ze nog wat. We waren klaar. Ik vroeg nog net: 'Heb je het toilet ook gepoetst?' Haar antwoord was verbluffend: 'Waar is dat dan?' Ze kreeg na een snelle poetsbeurt aldaar een ijsje en ging heel gelukkig weg. 'Het was hier fijn'.
De tweede hulp heette Corine. Ze was wat laat want kon het adres niet vinden. En opnieuw was het warm. Ze was negentien en was nu klasse-assistent, maar banen waren er niet meer vanwege bezuinigingen. Ik leefde mee. Ook met haar toog ik naar de bovenverdieping, maar zij was zeer langzaam. Op alles zei ze 'Super', ik liet haar in de badkamer maar alleen. Eindelijk kwam ze naar beneden. Ze kreeg koffie en een stroopwafel en genoot zichtbaar. Vervolgens namen we de huiskamer onderhanden, dat wil zeggen, zij ging met de stofzuiger aan de gang en ik stofte. Toen het toilet, maar ze kwam niet meer tevoorschijn. Ik opende de deur, greep de standaard met toiletrollen en riep: 'Nu alleen nog de vloer.' Ze bleek de toiletpot zelf nog niet te hebben gepoetst. Dat duurde nog wel even. Ach, ik heb haar nog even door de tuin geleid, waar ze voortduren riep: 'Super'. Toen namen we afscheid en ik bedankte haar en ook zij toog helemaal blij weg. Straks komt mijn vertrouwde Bertina weer. En daar ben ik toch wel heel blij mee...
Dat kleine gedicht van Wilmink raakte mij. Het gaat hier duidelijk over een 'bijna dood-ervaring'. Ik ken meerdere mensen die dat hebben meegemaakt. Het heeft hun kijk op de wereld totaal veranderd. En niet iedereen was blij om weer deel te nemen aan het aardse...
************************************************************************************