Onlangs waren we een paar dagen in het knusse Delden. Het stadje ligt in Twente en ik, uit de kop van Overijssel, ben altijd heel trots op dit schone stukje Nederland in mijn provincie. We maakten ons op voor een wandeling door het plaatsje maar werden afgeleid door wonderschone muziek voor de autoradio. Luisteren naar de Vespers van Rachmaninov is een stukje hemel ervaren. Klanken die nog door leken te zingen in mijn hoofd toen we rond de oude H. Blasiuskerk (1118) wandelden. Na de reformatie werd het een protestante kerk, nu elke zondag in gebruik. Het zonlicht wierp speels de laatste zonnestralen langs de kloeke muren, maakte er een feest van licht en schaduw van en nam meteen het meisje met de dwarsfluit mee. Ze merkte het niet, ging op in haar spel. Verder was het heel stil in die prachtige kerktuin. De eerste herfstkleuren werden zichtbaar. De hal was toegankelijk, stijlvol en ook weer sereen. Heel treffend was de tekst boven de ingang naar de kerk, onder de figuur van Christus: 'De Heer zegene uw ingang '.En als je dan de oude Blasiuskerk hebt gezien, de sfeer hebt geproefd ben je ook benieuwd of er een nieuwe Blasiuskerk is. Jawel, die was er niet veel verder. De nieuwe Blasiuskerk dateert uit 1873 en mag er ook wezen. Heiligen naast de ingang en wat hoger ontdekte ik Maria met haar Kindje. Er stond een kloeke pastorie, maar die leek toch meer voor functioneel gebruik. Ook bij onze rooms-katholieke broeders en zusters is er een schreeuwend tekort aan priesters. In deze kerktuin stonden meer struiken en bomen in herfsttooi. Half verscholen achter een struik ontdekte ik Maria. Ik bleef even bij haar staan en bedacht dat wij protestanten haar toch te weinig eer geven als moeder van Jezus. Er klonken geluiden vanaf de hoofdstraat. Dan weer stilte, genadige stilte. Ik dacht aan al die oorlogsgebieden waar stilte ver te zoeken is, waar wanhoop is, waar mensen 's avonds van moeheid in slaap zakken en hopen dat ze als familie de nacht mogen overleven. Maria leek het te begrijpen. Ik wandelde terug, dacht aan de Vespers van Rachmaninov, die me zo deden denken aan het dubbelklooster in Chevetogne in de Belgische Ardennen. De Byzantijnse en de Latijnse ritus worden er beide nageleefd. Die wonderschone zang van de monniken, die je dicht bij de hemel brengen. De zon was weg, de donkerte kwam opzetten...
Van boven naar beneden:
De oude H. Blasiuskerk, hal in de oude H. Blasiuskerk, portaal van de nieuwe H. Blasiuskerk, kerktuin van de nieuwe H. Blasiuskerk...
Rest mij om toch een opmerking te maken bij onderstaand gedicht van Willem Wilmink. Dit is echt Wilmink. Neem het niet te serieus...
**************************************************************************************