Al geruime tijd publiceert 'Trouw' poëzie die verwijst naar een overlijden. Dat gebeurt op een pagina waar overlijdensberichten zijn opgenomen. Is er nog plek voor een passend gedicht, dan wordt dat doorgaans gepubliceerd. Vandaag las ik het weer 'Zolder' en even schoot vol. Al eerder is dit pareltje afgedrukt, maar ik was het vergeten en de krant belandde in de krantenbak. Tot vandaag. Opnieuw kreeg het gedicht een plek op die pagina over verlies en rouw. Graag wil ik mijn beste lezers meenemen in dit prachtige stukje tekst. Niet 'naar', maar ín', want dan pas wordt het beter verstaan. Ook al is het voor mij ruim achttien jaar geleden dat ik met een groot verlies werd geconfronteerd, het vers was pure herkenning. Het raakte het litteken en drong ongevraagd naar binnen. Alle emoties van het verlies leken zich samen te voegen tot een loodzware bal. De mens waarmee je oud hoopte te worden, was afgereisd naar het Licht. Alle gedachten die Anne Remijn op papier zet kon ik volledig onderschrijven. Herinneringen, foto's, muziek, een onverwacht voorwerp, een kledingstuk, ga maar door. En die herinneringen komen meestal op een onverwacht moment, je vooraf schrap zetten lukt dan niet meer. Niet te veel achterom kijken, zo raadde een lieve tante me aan, want dan val je op je neus. Misschien wat al te kordaat gezegd, ook dat is soms nodig. Nodig om de draad weer op te pakken. Remijn geeft raad vanaf 'Misschien heb ik iemand nodig'. Dat heeft de dichteres goed doorvoeld: het helpt als iemand even naast je gaat zitten, voorzichtig de foto's door de vingers gaat glijden, het boek van herinneringen meeleest, tenslotte sluit en helpt met het lint strikken. En luwt het gemis, luwt de pijn, wees dan vooral dankbaar voor even die engel op je pad...
Wandelen helpt, kilometers heb ik gelopen zonder te zien waar ik liep...
***********************************************************************************