Het nieuws hoorde ik gisterenmiddag al: Poetin was niet naar Turkije gekomen. Zelensky, klaar om te praten, kon het wel vergeten. Wat een groot deel van de wereld al denkt, Poetin wil helemaal geen vrede met Oekraïne. En zo gaan de afschuwelijke gevechten aan beide kanten gewoon door. Over Gaza durf ik niet eens meer te schrijven. In Trouw zag ik een cartoon van een wat verlaten grote zandbak waar hier en daar een kleutertje wat eenzaam speelde, onder een baldakijn zaten belangrijke mensen zich rond te eten. Borden met gebraden spullen werden door obers aangedragen. En wij? Wij stonden er ook op.Vanaf omheiningen keken we naar beneden, keken en keken en deden niets...

Moedeloos bekeek ik wat foto's in mijn bestanden. Vooral de plaatjes die ik maakte uit de periode toen die huidige oorlogen nog niet speelden. Veel natuurfoto's, maar ook schilderachtige dorpsplaatsjes, lommerrijke begraaftuinen, vrolijke onderonsjes. Toen zag ik de kerkjes in Groningen, prachtige rustieke gebouwen waar mensen ooit troost en bemoediging vonden om de levensweg te vervolgen. En vonden ze dat niet in de preek, een lied deed vaak hetzelfde. De huidige wereld leek op te gaan in die wereld van toen. En plots wist ik het: stuur al die wereldleiders, die alles zo goed weten en waar ieder zo goed voor zichzelf weet te zorgen, een weekje naar Groningen. Zonder gevolg, een rolkoffertje met wat toiletspullen en een verschoning is toegestaan. En laat ze kerken kijken, kijken en nog eens kijken. Praten is verboden. En als ze aan het eind van de week een 'ommedraai' hebben gemaakt, dan gaat Schoof, of moet ik zeggen Wilders, met zijn ploeg naar Friesland. Want ook daar is veel moois te zien...