Ik zag ze gaan. Treuzelend, ravottend, baldadig, dan weer rustig. Een klas kinderen, op weg naar de sporthal. De onderwijzer liep opende de rij. Hij liep wat ineen gedoken, zijn hoofd leek bij andere dingen te zijn, zijn blik was zorgelijk. Een moeilijk gesprek met een ouder? Voor je het wist had je een dreun te pakken, want ouders verliezen dus alle realiteit. Hun Pietje of Marietje, zo clever. Wat dacht die onderwijzer wel! Geen wonder dat veel mensen bij het onderwijs de benen nemen. Beelden van vroeger kwamen boven. Hoe wij in de rij liepen op weg naar de Lange Paden. Een laan in het plantsoen waar rijen dikke bomen in het gelid stonden. Het was er prettig, vooral op warme dagen. Boompje verwisselen. Wij liepen anders, hand in hand en zongen. Gekheid maken was er niet bij. Leerlingen in de hogere klassen mochten los lopen, zingen hoefde niet. Als alles maar ordelijk ging. Nee, dan mijn broer, die zat in klas vijf bij meester Zieleman. Ze liepen los van elkaar, drie tegelijk en zongen niet.. Zieleman liep er naast en tikte driftig met een stok, één, twee, drie. Hoe het verder ging weet ik niet meer, maar het was een soort peloton en de meester zelf was de aanvoerder. Een merkwaardige man, met wreedheden. Hij had een bochel, was klein, maar heel vinnig. Misschien waande hij zich een hoge pief in het leger. Dat marcheren, dat had toch wel wat. Niet dat kinderachtige hand in hand lopen en daarbij zingen. Het waren geen psalmen, ondanks de zwaarte van de school, maar wat we wel zongen weet ik niet meer. Mogelijk vaderlandse liederen? Het leek me geweldig om in klas vijf te zitten, dan pas was je groot en stelde wat voor. Ik keek de klas na, zag de kinderen en vroeg me af hoe ze later op hun schooltijd zouden terugkijken. Als er nog een later kwam in deze onvoorspelbare wereld..

Meester Zieleman staat ook in mijn poesiealbum. En ook nog behoorlijk voorin. Misschien was het omdat hij er iets moois van maakte, rode lijnen, waartussen de tekst was geschreven, in blokschrift. En de B van Beste Alie had hij versierd. Want hij wilde graag wat zijn, misschien omdat hij klein was en niet recht van lijf en leden...

Beste Alie,

Twee handjes nimmer traag of stil,

een mondje, dat niet liegen wil,

een vriend'lijk woord voor groot en klein

en een humeur als zonneschijn,

een hartje dat de Heiland mint,

dat wens ik voor je kind.

Nou meester Zieleman, ik herken me hier niet in. Gelukkig niet, wat afschuwelijke zoeterd...

 

Een foto van meester Zieleman heb ik niet. Maar wel foto's van het voorjaar en die zijn veel mooier.