Woensdag. Zo maar een dagje weg. Doel? Hattem. Lekker in de buurt en altijd weer genieten van dingen uit een ver verleden. We namen het pad langs de Franse School. Ach wat een neergang, verlaten en verwaarloosd. Het chique restaurant was dicht. Voorgoed. Het Kikkerorkest van kunstenaar Henk Beernink kon ik ook niet ontdekken. Henk en ik zaten op de middelbare school achter elkaar. We deelden veel, vooral onze zorg wanneer we zagen dat de docent blaadjes uit de tas haalde voor een onverwachte overhoring. Er zijn kerkpleinen bij kerken van ongekende schoonheid. Hattem mag genoemd worden, maar ook Elburg en Meppel zijn sfeervol met een paar vergeten bankjes. Het zijn juist die details. We wandelden over het kerkplein en haast vanzelf doken we de Andreaskerk binnen. We komen er vaker en kunnen oeverloos genieten van de verstilde schoonheid. Het trof want tien minuten later begon er een concert van een half uur. Beide orgels zouden worden bespeeld. We zochten een plek, op de stoel lag een papier waarop de volgende tekst:

Hier is een stoel / voor wie moe is / en hoop voor wie verdwaald is.

Hier is liefde / voor wie ontmoedigd is / en geloof voor wie twijfelt.

Hier ben je verwacht / zoals je bent / want God heeft op jou gewacht.

Sta even stil / bewonder de schoonheid van deze kerk / adem in het verleden van dit huis / en adem je eigen nieuwe begin...

Ga even zitten /sluit je ogen, vouw je handen, open je hart.

Bid / en als je dat niet kunt / weet, dat God toch van je houdt!/ En ga naar huis met onze groet. Vrede en alle goeds.

Terwijl de eerste orgelklanken de ruimte vulde waren mijn gedachten nog even bij de tekst. Eenvoudige woorden, toch treffend. De Aria in D (BWV 1068) van Bach was prachtig, het andere orgelwerk landde niet bij mij. Susanna Veerman en Wim Does deden erg hun best, het applaus was maar matig. We wandelden nog even rond. De dooptuin was mooi in de eenvoud, het doopvont van Bentheimer zandsteen sprong er uit. Jammer dat er niet een fraai boeket bloemen stond. De kerk dateert uit de 13e eeuw en beleefde, zoals veel kerken, roerige tijden. Na de reformatie veranderde het interieur van de kerk drastisch. Het zandstenen doopvont verdween zelfs en werd aan het eind van de 19e eeuw teruggevonden als plantenbak in een stadsplantsoen. In de Andreaskerk is genoeg te zien. Aan de hand van een fraaie folder is het fijn om een wandeling door dit eeuwenoude bouwwerk te maken. En vooral de gekte in de wereld even achter je te laten...

 

 

  

De

  

 

 

 Foto's van boven naar beneden: De Andreaskerk in Hattem, het orgel, de dooptuin, het kerkplein en een prachtig stilleven aldaar...