'Averij', een prachtig boek van Robbert Welagen. Nooit eerder van gehoord, gewoon even doorgebladerd in de bieb. Prettige bladsspiegel, papier wat goed aanvoelt. Op de achterflap de volgende tektst: Je bent alleen thuis. Het is avond. Als je even in de spiegel kijkt, zie je iets vreemds. In je hals zit een bobbel, het lijkt op een onderhuids ei. Je schrikt. Buiten wordt het al donker. Je zegt tegen jezelf: ik ben veertig, ik leeft gezond, het komt vast goed. 'Averij' is een beklemmend verhaal over een man die wordt geconfronteerd met een gevaar dat van binnenuit komt, een dreiging met een onzekere afloop. Hoe moet hij zich verhouden tot zichzelf en tot zijn omgeving? 

Het gegeven sprak me aan en ik besloot het mee te nemen. Er waren opvallende dingen: het boek was geschreven in de je-vorm en dat kende ik niet. De ik-vorm kom je nog wel eens tegen maar deze vorm was nieuw voor mij. De titel deed me denken aan opgelopen schade bij een schip, maar hier vertelt het over schade aan het lichaam. Opvallend was ook het aantal hoofdstukken: 193! Terwijl het boek 243 blz. telt. De hoofdpersoon woont met zijn vriendin, een hond en een kat in een eenvoudig huis midden in de natuur. Hij neemt de lezer mee en steeds meer wordt de je-figuur de lezer zelf. Het hele proces van diagnose, lymfeklierkanker, tot alle onderzoeken en behandelingen met chemo worden nauwgezet weer gegeven. Fijnzinnige, soms poëtische taal, met oog voor details en prachtige natuurbeschrijvingen. De hoofdpersoon is schrijver van beroep, geeft ook les op een soort schrijvers opleiding, maar moet helaas zijn  werkzaamheden stoppen. De vriendin werkt en zorgt voor het inkomen. De ziekenhuisbezoeken, de behandelingen, de slapeloze nachten, het gepieker, alles is zo levensecht beschreven dat ik ben gaan zoeken naar informatie over Robbert Welagen. Geboren in 1981 in Dordrecht en in 2024 schreef hij dit boek na de behandeling van lymfeklierkanker in 2021. Dat verklaart de alle gevoelens waarmee mensen die door kanker worden getroffen mee te maken krijgen.

Tot slot een willekeurig fragment: Met een thermoskan thee en twee bekers wandelen jullie het bos in. Op een bankje met uitzicht op een kleine hei gaan jullie zitten. Omsloten door bomen is het een geborgen plek, alsof de natuur er een kleine tuin heeft aangelegd. Je schenkt in en jullie tikken de bekers tegen elkaar. 'Op de kuren', zeg je. 'Op de kuren.'We hebben het doorstaan. Min of meer.' Na een slokje thee luister je in stilte naar het ruisen van de bomen.

Robert Welagen is een veelbelovend schrijver. Inmiddels zijn er negen boeken verschenen en voor een aantal heeft hij belangrijke prijzen gewonnen. Hij is zoals De Volkskrant hem typeert:

'Een verteller die schrijft als een schilder.'