Net toen ik me afvroeg of ik maandagkrant van Trouw nog verder wilde lezen, het was alleen maar diepe tot iets minder diepe ellende, viel mijn oog op een kort bericht. Er stond boven: Drie Schotse broers roeien de Stille Oceaan over. Het was een opmerkelijk verhaal. In 139 dagen roeide het drietal de Stille Oceaan over, zowaar geen kleinigheid. Jamie, Ewan en Lachman MacLean presteerden een huzarenstukje. Onderweg sloeg Lachman overboord, maar ze wisten hem te redden via een toegeworpen koord. Het record van 162 dagen was daarmee verbroken maar onderweg hadden ze met de nodige tegenslag te maken. Stormen en allerlei uitzonderlijk weer werd hen niet bespaard, wegens noodweer moesten ze een omweg maken van maar liefst 1500 kilometer. Maar ze hebben het gered en kwamen behouden aan in het Australische Cairns. De opbrengst was voor een goed doel. 's Avonds in bed mijmerde ik er nog wat over na. Ik dacht ook aan de ouders van het drietal. Tegenhouden heeft geen zin, zo wist ik, ze gaan toch maar zorgen hebben ze ongetwijfeld gehad. Langzaam voelde ik me wegzakken...

Ik droomde. Ze zaten met hun drietjes in een bootje: Xi, Modi en Poetin. Kim had het te druk en liet de boottocht aan zich voorbij gaan. Het was heel genoeglijk in dat wankele bootje. Ze waren dikke vrienden, aten en dronken en sloegen elkaar vriendschappelijk op de schouder. Soms zongen ze zelfs een zeemansliedje, weliswaar in de eigen taal, maar het klonk leuk. Hoorde ik iets van 'Wij zijn niet bang voor Donald', of was het verbeelding. De Stille Oceaan lag er rustigjes bij, ze hadden geen doel. Het samen in de boot zitten was op zich al een feestje, want ze hadden het allemaal druk met regeren. Of was het met de baas spelen? Er verscheen een wolkje aan de nog blauwe lucht en toen nog één en nog één. Het blauw werd grijzig en toen donkergrijs. Lichtflitsen schoten langs de hemel, zingen deed het drietal al lang niet meer, integendeel ze klemden zich aan elkaar vast. Het bootje helde vervaarlijk want Poetin en Modi zaten te veel aan de rechterzijde van de boot. Het kon niet uitblijven: er sloeg een grote golf over hen heen, het bootje begon water te maken en kraakte erbarmelijk. Er kwam nog een grote golf en toen een nog veel grotere, hagelstenen zo groot als kanonskogels sabelden neer, heel langzaam begon te boot te zinken...te zinken...

Ik gaf een schreeuw, wilde te hulp schieten, maar ach ik lag in bed. Het was een droom...