Vorige week was ik gastvrouw op de begraafplaats van ons dorp. Al een tijdje draai ik mee in een fijne groep van vrijwilligers. Vrouwen en mannen, die bereid zijn een luisterend oor te bieden aan rouwenden. Achter rouw staat nooit een punt; ook ik weet dat. De dag beloofde warm te worden, dus zette ik een tafeltje met koffiespullen buiten en groepeerde een paar stoelen er om heen. De koffie liep door, ik nam de krant. Maar niet voor lang. De eerste bezoeker was al eens eerder geweest en toen ik haar de koffie aanreikte vroeg ik haar: 'Hoe gaat het met u sinds wij elkaar gesproken hebben?' Dat zinnetje heb ik van Marinus van den Berg geleerd. Marinus is een goede vriend geworden en soms maak ik een grapje en zeg: 'Marinus, als we jou op de tv zien weten we dat er weer gedoe is.' Dan zien we hem voor journaals of andere programma's waar hij zijn zegje doet over nare ongelukken of zelfdodingen. Priester en rouwtherapeut, hij vindt moeiteloos de goede woorden. De bezoekster in kwestie vertelde dat het moeilijk was maar dat ze toch langzamerhand haar weg begon te vinden. In de verte was een medewerker van de begraafplaats bezig de paden wat bij te harken. Stilte, doorbroken door vogelgeluiden. Een wat ouder echtpaar kwam aangefietst en vertelde dat er de volgende dag een grote begrafenis werd verwacht en of er dan wel plek was voor zoveel fietsen? Ik stelde ze gerust. Ze wilden alvast wat rondwandelen over de begraafplaats, zodat het minder vreemd zou zijn. Koffie hadden ze al gehad. Even later kwam er weer een stel aan, nu met de auto. Ze kwamen uit Almelo en wilden het graf van zijn ouders bezoeken, maar waren het grafnummer vergeten. Ik wees ze op de app 'grafzoeken', maar dat lukte niet. Ze gingen gewoon op zoek en wisten wel ongeveer waar het zou moeten zijn. De bezoekster bleef zitten en het gesprek ging over meer luchtige dingen. Ook dat kan ruimte geven. Ondertussen kwam het stel dat alvast de situatie verkende voor de uitvaart de volgende dag, nog even napraten. Ze hadden rond gekeken en dat gaf rust. Mooi vonden ze ook de levenslooptuin. Ik vertelde die teksten geschreven te hebben. De grote steen met informatieve tekst was ooit een grafsteen van een dominee geweest en Benno ten Brinke, destijds opzichter van alle begraafplaatsen in deze gemeente, kreeg toestemming om de steen te hergebruiken toen het graf werd geruimd. Benno was de bedenker van de tuin. In een korte wandeling het leven overdenken. Ze vertrokken. De bezoekers uit Almelo hadden ook het bewuste graf gevonden en waren lovend over de verzorgde begraafplaats. Hij was ooit opgegroeid in het stadje aan de overzijde van de rivier en keek terug op een mooie tijd. Koffie gingen ze drinken in de buurt waar hij zoveel goede herinneringen aan had. Mijn bezoekster stond op, ze bedankte voor het gesprek en wandelde langzaam weg. Het was druk, er kwamen een bejaarde vader en zijn dochter. Ze gingen even naar de oleander kijken op het graf van mama. Een oleander op een graf? Wat wonderlijk. Ondertussen ruimde ik wat spullen op, het was tegen twaalven. Opgewekt kwamen ze even later groeten. De oleander stond er prachtig bij, mama zorgde kennelijk goed voor de plant, vertelden ze lachend. Er werden nog vijf familieleden genoemd en ik nam aan dat die op verschillende plekken lagen, dus allemaal een oleander? Ze lachten voluit en de vader vertelde: 'Nee, die liggen allemaal in datzelfde graf. Ik kan er nog net bij.' De dood blijft beladen, maar soms is er humor en mag er gelachen worden. Zoals vorige week...