De verkiezingskoorts viert hoogtij in ons goede land. Praatprogramma's vol met partijleiders die tegen elkaar op doen waar het beloften betreft! Het komt je bijkans de neus uit. Soms vechten ze elkaar nog net niet de vaderlandse tent uit. Het blijkt dat zo'n 70% Nederlanders nog zweeft. Niet door de lucht maar wel van de ene partij naar de andere! En dat verbaast me oprecht, want het is bijna zo ver. Dan stapt het overgrote deel van de Nederlandse bevolking het stemlokaal in, trekt behoedzaam het gordijntje dicht, voor zover dat er hangt natuurlijk. Pakt fluks het potlood en kleurt heel precies het bolletje van zijn keuze rood. Nog wat na piekerend vouwt hij het ellenlange papier keurig in model, duwt dat door de gleuf van de stembus, knikt nog even naar de ambtenaren die toezicht houden en verdwijnt dan met een merkwaardig opgewekte tred. Hij heeft zijn plicht gedaan. Deze keer ben ik geen zwevende kiezer meer. Na fragmenten gezien te hebben van het debat op RTL4 gisterenavond blijf ik bij mijn plan. En dat is bijzonder, want ik heb in het verleden al veel partijen geprobeerd. Maar nu ben ik terug bij de partij waar ik jaren geleden op stemde. De verloren zuster is terug. En nog meer: ik zal trouw blijven want ik heb geen zin meer in gezwalk. Er zijn zoveel dingen die mijn aandacht vragen dat ik voor van de ene partij naar de andere partij geen energie meer heb. Al die oorlogen in de wereld, het houdt je bezig. Zoveel doden, door kogels of door honger, zoveel verwoestingen, zoveel dierenleed, zoveel achteruitgang waar het bossen betreft, zoveel zorgen over het klimaat, zoveel onbeschoftheid in de samenleving, zoveel gedoe op de werkvloeren...  Vul maar verder aan. In ons dorp staan ze, de verkiezingszuilen. Lachende gezichten, die om het hardst lijken te roepen 'Stem op mij!' Hier en daar wordt zo'n zuil onderhanden genomen. Vandalen beginnen alvast het sloopwerk...

  

 

Moet mij nog iets van het hart! Mona Keijzer zag ik zondagmorgen in WNL. Daar liet ze Rick Nieman niet uitpraten. Ze viel hem steeds weer in de rede. Tegen de andere gesprekspartners riep ze af en toe 'Mag ik even uitpraten' , om vervolgens weer onverschrokken door te gaan. Bij Eva gisteren zag ik het opnieuw. Eva zag steeds bleker en kon er gewoon niet overheen komen. Wie was hier eigenlijk de gespreksleider?  Weer voelde ik een enorme wrevel opkomen tegen mevrouw Keijzer!!