Hoera, ik had ze nog, de sneeuwfoto's die ik in de winter van 2017 maakte. Foto's van het landgoed  'De Braak' onder een dikke laag vers gevallen sneeuw. Het landgoed ligt aan de noordzijde van Paterswolde, is 29 hectare groot en bestaat uit parkbos, weilanden en gemengd bos. Het is daar heerlijk wandelen bij alle jaargetijden, maar met sneeuw is het sprookjesachtig. Al vanaf 1700 wordt De Braak genoemd. Luitenant ter Voet van Schelfhorst was de eigenaar. Hij was gehuwd met een Duitse dame die Von Braake heette. En daar komt vermoedelijk de naam 'De Braak' vandaan. Naderhand is het landgoed vele malen van eigenaar veranderd en nu is het in het bezit van Natuurmonumenten en vrij toegankelijk. En er valt veel te genieten. Zo is er een roekenkolonie van wel 400 paar en een blauwe reigerkolonie van 30 paar. De grond is arm zodoende bloeit de vrouwenmantel, de hemelsleutel en de gevlekte orchis overdadig. In het voorjaar kunnen wandelaars genieten van holwortel, sneeuwklokje, bosanemoon en sterhyacint.

Sneeuw heeft altijd wat magisch. Alle ongerechtigheid, alle storende factoren, zowel letterlijk als figuurlijk lijken dan zacht tot onzichtbaar te zijn geworden. Vooral als de grote vlokken vallen, rustig en beheerst alsof ze vooraf een eigen plek hebben gekozen. Ook de geluiden veranderen, het scherpe maakt plaats voor gedemptheid. Kinderen kijken verrukt naar die witte wereld en zodra de schooldeur wordt geopend, zwermen ze naar buiten, al joelend en over elkaar heen buitelend, de eerste sneeuwballen vliegen door de lucht. De volwassenen ondergaan de witheid wat rustiger maar de toon is er één van lichte opwinding. Natuurlijk wordt er alvast zorgelijk gedaan over 'gladde wegen' en 'modderbende'.

De sneeuwfoto's van landgoed 'De Braak' dacht ik gewist te hebben maar door de nieuwe laptop kwamen ze onverwacht in mijn Picasa bestand tevoorschijn. Al die tijd waren ze keurig bewaard op mijn externe harde schijf. En nu, acht jaar later, geniet ik opnieuw van die prachtige witte en ongerepte wereld...