Dit is Aylan Kurdi. Hij is drie jaar geworden.

 

Deze kop stond naast een foto, die de hele wereld rondvloog. Een Syrisch jongetje uit Korbani. 
Was het kindje tijdens het spelen aan het strand even voorover gezakt, net op het moment van het nemen van de foto? Langzaam drong de waarheid tot me door...
 

Aylan zat in een bootje als kleine vluchteling op weg naar een beter leven. Samen met vader Abdullah, moeder Rehan en broertje Galip. Tot tweemaal toe betaalde de vader de smokkelaars voor de overtocht, ze inden het geld, maar lieten de vluchtelingen aan hun lot over. Toen probeerden ze samen met andere vluchtelingen zelf de oversteek te maken. Vanaf de Turkse kust naar het Griekse eiland Kos. Was er een botsing met een andere vluchtelingenboot? Er kwam water in de boot, paniek brak uit. In het donker raakte vader Abdullah zijn vrouw en kinderen kwijt. Zelf werd hij na drie uur rondzwemmen gered. We schrijven 3 augustus 2015.

Het water nam gretig, zoals het water al maanden onverzadigbaar groot en klein, rijk en arm, mannen en vrouwen tot zich neemt. Verslindt ze, geeft ze soms terug. Aylan spoelde aan op het strand van Bodrum.

 

Op mijn netvlies verschenen de foto’s van overvolle treinen in Boedapest, waar vluchtelingen door raampjes naar binnen worden getrokken. Waar een jochie zijn moeder kwijt is, in haast door het raam weer naar buiten wordt getrokken. Op zoek naar de moeder ergens tussen de mensenkluwen op het perron. Erbarmelijk gillend.

Verbijsterend zijn de beelden van een vrachtauto voorzien van een montere kippenkop op de achterzijde. De wagen stond onbeheerd aan de grens Oostenrijk – Hongarije. Er lekte bruinig vocht uit de kieren. Men opende de deuren en week achteruit vanwege de stank van lichamen in ontbinding. Vluchtelingen, 71 in getal, ze betaalden hoge prijzen voor een beter leven in Europa. Ze waren er bijna, de vrijheid was aanraakbaar.

Concentratiekampen, vernietiging van tallozen in ruimtes gevuld met giftig gas. Men heeft er niet van geleerd, het gebeurt weer. In andere vormen? Nee, nee, nee. De wanhoop bij het tekort aan zuurstof, het elkaar aanzien in vertwijfeling, het in elkaar zakken. Mensen van toen, mensen van nu. 

Aylan zag er aandoenlijk uit. Een klein lijfje, veelbelovend, nu koud en stijf. Hij droeg schoentjes met gave zolen. Misschien kreeg hij ze omdat ze ‘op reis’ gingen. Naar Canada.

Wim Boevink, columnist van Trouw, schreef: ‘Dit beeld dient schuldtoewijzingen, wekt emoties, is een wapen. Het verwart. Aylan Kurdi is drie jaar geworden. Waarom moeten we hem zo zien? De zee droeg hem terug.’

Machteloosheid en woede. Vooral dat laatste omdat de Europese leiders treuzelen...