Pure lofzang  

Niets herinnert aan de stevige onweersbui van de voorgaande avond. De natuur is opgefrist en maakt zich klaar voor opnieuw een warme dag. De dag is nog pril als ik het Kamper stadsfront achter me laat en over de IJsseldijk richting Wilsum fiets. Vroeg zonlicht, klare luchten, uiterwaarden. Het pad loopt tussen de schapen door; zwarte schapen, één wit schaap. Daar valt over te filosoferen. De dichteres Ida Gerhardt heeft hier gefietst tijdens haar Kamper periode en ook schilder Voerman liet zich inspireren door de IJssel. Dan rijd ik Wilsum binnen, ‘Het dorp’ van Sonneveld lijkt op dit dorp te zijn geschreven. Het is op dit vroege uur nog rustig.

 

 

In het vroege zonlicht koestert zich de Sint-Lambertuskerk. Ze mag zich de oudste kerk (1050) van Overijssel noemen. Bij de reformatie in 1580 werd ook hier met alle roomsheid korte metten gemaakt. En al hoort de kerk tot de PKN, toch heet ze in de volksmond Hervormd. Het dorpscafé waar ik op een koude winterdag op verhaal kwam bij een beker hete chocolademelk, is nog gesloten. Even verder ligt de eenvoudige Gereformeerde kerk, die ook bij de PKN hoort, maar de ‘eigen gelovigen’ trekt. De dijk slingert langs een paar huizen, een boerderij, tuinen volop in bloei. Ramen zien uit over de dijk en kunnen ongestoord naar de toren van het aan de overzijde van de IJssel gelegen dorp Zalk kijken. Vogels laten hun roep horen, tussen hoog gras is nog net de kuif van een kievit zichtbaar, een groep ganzen vliegt gakkend weg. Af en toe ontdek ik een nestpaal met een ooievaarsgezin.

 

 

 En steeds zijn daar de uiterwaarden, als een pure lofzang op de rivier. Slechts éen fietser komt me tegemoet, dan ben ik weer alleen. Bij het Theehuis Zalkerveer stop ik en zak met een flesje water op de bank. De IJssel maakt hier een bocht van 90 graden, dat maakt het uitzicht wonderschoon.

 

 

Er vaart een sleepboot voorbij, de golfslag geeft speelse tikjes tegen de oever. Aan de overzijde stapt iemand in badkleding uit de auto. Even nog aarzelt hij, dan stort hij zich in het water en zwemt met forse slagen schuin langs de oever. Ik mijmer over de geschiedenis van de veerpont en het theehuis. In 1996 dreigde verbinding tussen ’s-Heerenbroek en Zalk  te worden opgeheven omdat de oude veerbaas stopte. Maar de Stichting Dagverblijven voor Gehandicapten te Kampen en Omstreken zag kansen.

Het Zalkerveer werd voortgezet als project voor mensen met een verstandelijke beperking. De oude roeiboot verdween en maakte plaats voor een geel motorscheepje. Door het toenemend aantal bezoekers werd het scheepje in 2006 vervangen door een ‘echt’ pontje. Het oude veerhuis werd een theehuis en gezellig ingericht. Bij koffie kan men smullen van de zelfgebakken appeltaart, die glunder wordt opgediend door mensen met een beperking. En wil men naar Zalk, het ‘personeel’ van het theehuis zet de bezoekers deskundig over.

 

 

 

Bij het theehuis komt beweging. Een meisje schikt stoelen rond tafels, zet een gevallen plant overeind. Langzaam sta ik op voor de tocht terug. De stilte hecht zich aan me en zal de dag kleuren…