Václav Havel (1938 – 2011) 

Het moet in 1996 geweest zijn toen we Praag bezochten

Bij het stadhuis waren activiteiten, die er op wezen dat er een belangrijk persoon in aantocht was. Een rode loper was uitgerold, een dik koord tussen halfhoge palen vertelde zonder woorden dat ieder daar achter moest blijven. Agenten in strak geperste uniformen zetten de finishing touch.

We overlegden, Praag had zoveel schoons te bieden. We besloten een half uur te wachten en dat werd beloond. Over de hobbelige keien liep heel ontspannen Václav Havel, president van toen nog Tsjecho-Slowakije. Aan zijn zijde ging zijn echtgenote, een sympathiek ogende blonde dame.

Ze verdwenen in het stadhuis, de toeschouwers bleven wachten. Wij wandelden alvast een stukje verder, maar hielden wel het stadhuis in de gaten. En zie, Havel kwam naar buiten, stapte in de auto en reed heel langzaam voorbij. En juist op de plek waar geen inwoners van Praag stonden, stonden wij drietjes. De president zag ons en zwaaide, zwaaide naar die drie uit Holland…

Zijn uitvaart jaren later volgde ik voor de TV. Veel bewindslieden spraken, waaronder Madeleine Albright, destijds Amerikaans minister van buitenlandse zaken. Ook zij was in Tsjecho-Slowakije geboren. Ze hadden niet alleen met elkaar te maken vanuit het staatsgebeuren, maar waren al jaren bevriend vanwege hun wortels.

Aan bovengenoemd voorval moest ik denken toen ik onlangs in een blad een gedicht las van deze bevlogen en spirituele president en schrijver.  

Hoop

Diep in onszelf dragen wij hoop;

Als dat niet het geval is,
is er geen hoop.
Hoop is een kwaliteit van de ziel
en hangt niet af van wat er in de wereld gebeurt.
Hoop is niet
voorspellen of vooruitzien.
Het is een gerichtheid van de geest,
een gerichtheid van het hart,
verankerd voorbij de horizon.

 

Václav Havel, laatste president van Tsjecho-Slowakije, bedankt voor deze bemoedigende woorden…