Hassailt 2017
Eens in de
vijf jaar vindt het plaats: Hassailt. Een creatieve samentrekking van woorden
die staan voor een maritiem spektakel van 200 merendeels historische schepen in
het Zwartewaterstadje Hasselt. Voor het eerst start het evenement met een
sail-in, een optocht van schepen die achter elkaar varen door de grachten van
Hasselt. Daarna worden de schepen in alle water in en rondom Hasselt afgemeerd
en kunnen de duizenden bezoekers het schip bekijken, de informatie van
betreffende schip lezen en vooral een praatje maken met de schipper.
Omdat ik aan
één van de grachtjes geboren ben reden we naar Hasselt. Het plaatsje binnenkomen
was niet eenvoudig, maar na een verwarde uitleg van iemand die binnenkomend
verkeer regelde lukte het toch. Toen we eindelijk een parkeerplek vonden
waarschuwde een vriendelijke dame ons om vooral daar niet te parkeren: er waren
die morgen al drie auto’s weggesleept. We kwamen na veel zoeken terecht bij het
plantsoen, maar toen zaten we dan ook dicht bij
het gebeuren. Via het Eiland en wandelden we naar de Sluisbrug. Van alle
huizen wapperde de Hasselter vlag, achter de ramen stonden maritieme
stillevens, op de stoepen in elkaar getimmerde bootjes. Vanaf de Sluisbrug was
prachtig zicht op de grachten.
Veel belangstelling op deze vrijdagmiddag. Men
wandelde langs de schepen. Het aardige is dat bewoners van grachtenpanden de
schippers van warme maaltijden voorzien of een gratis douchebeurt aan bieden.
De Heerengracht had de meeste bezoekers, maar ook de schepen aan Baangracht en
de Prinsengracht waren het bekijken waard.
Mijn belangstelling ging uit naar de
plek waar mijn geboortehuis ooit stond aan de Brouwersgracht. Omdat de grachten
autovrij waren kon ik vanaf de Heerengracht prachtige foto’s van die
persoonlijke plek maken.
Aardig was dat het huis van onze buurman Koers er nog stond,
de prachtige voordeur had alles overleefd. Weer zie ik me het huis binnengaan
met een gehaat orgellesboek onder de arm voor een taaie orgelles. Voortijdig
verliet ik de lessen als hopeloos geval in tegenstelling tot mijn broer die al
snel moeiteloos speelde. Ook van zijn kant was er geen orgelliefde, hij heeft
er nooit weer achter gezeten. Na de grachten bezochten we nog even het
gemeentehuis met fraaie expositie van oude foto’s van Hasselt. Sfeervolle
plaatjes, die me heimelijk terug deden verlangen naar die tijd…
