Sacrale Kapel 

November. Maand van vallend blad, maand van snel opkomende donkerte, maand van alles omhullende mist. Maand ook van herdenken.

 

Op een stille zondagmiddag, een paar dagen na Allerzielen, wandel ik naar het rooms-katholieke begraafplaats van Kampen te IJsselmuiden. De begraafplaats ligt aan de Plasweg en ziet uit over de Koekkoek, een tuinbouwgebied met veel van bloemen- en groentekassen. Een glazen wereld die bij nacht niet alleen het omliggende landschap verlicht maar zelfs de hemel. Er staan weinig bomen op de begraafplaats, in de zomer komt de hitte over de Koekkoek aangezweefd, zo doet dat de snijdende kou in de winter. Op deze mooie middag is alles in evenwicht. Op de begraafplaats staat een kleine kapel. Ooit stond ik in 2005 met de beheerder van alle plaatselijke begraafplaatsen voor de dichte deur. Een groen zeil had een gedeelte van het dak omspannen, alle glas-in-lood-ramen waren stuk. Mijn begeleider opende even de deur, de ruïne betreden was gevaarlijk door vallend steen. Het altaar ontbrak, wel stonden er twee kruiwagens en het rook er muf. Er was geen geld voor herstel, zo hoorde ik, en kwam er een legaat dan ging dat naar de in nood verkerende Buitenkerk in Kampen. We fantaseerden samen over herstel, een plek waar mensen na het bezoeken van een dierbare even stil konden worden, een kaars branden, opademen. In 2007, o wonder, werd de kapel in ere hersteld en in 2008 feestelijk ingewijd. Bijzonder is dat juist deze kapel wordt getoond bij de eerste beelden van het T.V. programma ‘Ik mis je’. Mensen mogen voor de camera bij het graf van hun dierbare het verhaal vertellen over hun onverwachte of verwachte heengaan. Op dit moment is e begraafplaats een ware bloemenzee. Bolchrysanten in stemmig brons, oplichtend geel en sereen wit, rozen in zachte tinten, kaarsen voortijdig gedoofd of nog brandend op een knoopbatterij.

 

 

De deur van de kapel staat uitnodigend open. Geruisloos kom ik binnen. Een kort knikje van de vrijwilliger die dienst heeft; twee vreemden voor elkaar zijn een moment samen in deze sacrale kapel. Zeven banken tel ik het voorbijgaan aan beide zijden. Met drie forse bezoekers of vier slanke is een bank gevuld. Vanaf de tweede bank heb ik goed overzicht. Even glijden mijn ogen rond. Maria in zacht blauwe mantel en rood onderkleed met liefdevol het Kindje. Devotie op het altaar, bloemen en een brandende paaskaars uit 2008 met de vijf broden en twee vissen. Prachtige glas-in-lood ramen. Langzaam kom ik tot rust, de stilte gaat met me aan het werk. Niet eenvoudig, gedachten spelen krijgertje in mijn hoofd, maar dan wint de stilte; ik word ontvankelijk. Het buitengebeuren gaat over naar het binnengebeuren, het is zacht en warm en nestelt zich in mijn hart of is het mijn ziel? Hoe lang zit ik? Tijd valt hier niet te meten. Voeten schuifelen nader. Ik steek een lichtje aan en wandel over de begraafplaats.

 

 

Veel marmer in diverse kleuren, gedenktekens in allerlei vormen. Op een hartvormige steen staat:

 

Verrijzen is ons geloof

Weerzien is onze hoop
Gedenken onze liefde

Midden november zullen er op veel begraafplaatsen wakes zijn. In het donker van de avond worden lichtjes naar graven gedragen, bloemen neergezet, engelen krijgen een plekje. Lieve teksten worden neergelegd, nabestaanden vinden elkaar in een troostvol samenzijn. Eind deze maand herdenken de protestanten hun dierbaren met Eeuwigheidszondag. Ook dan kerkelijk rituelen, ook dan bloemen en lichtjes. November, rijk aan natuurwisseling, rijk aan herdenken…