Engelbewaarder

Onlangs ruimde ik de steeds hoger wordende papierstapel naast mijn computer op. Vluchtig bekeek ik het materiaal om het vervolgens in de prullenmand  te deponeren. Tot ik opeens een vel papier in handen had waarop in grote letters een fragment uit de bundel Engelbewaarder stond. Hoe kwam dit hier terecht, had ik het misschien naar iemand in verdriet willen sturen?

De boel de boel latend dook ik in de boekenkast en nam het fraai uitgevoerde boek van de dichter Michel van der Plas ter hand. De herinnering aan een warme voorjaarsmiddag in 2005 kwam boven.

Op de fiets kwam één van de uitgevers van Ten Have om mijn engelenfoto’s te bekijken.
Ze waren bezig met een bundel over bewaarengelen en zochten bijpassende foto’s. Er was een zekere haast bij, de dichter was op leeftijd. En dat niet alleen; dit bijzondere fenomeen uit de rooms-katholieke traditie was bezig te verdwijnen. Vanaf zijn jeugd wist Van der Plas zich begeleid door een bewaarengel, die er alleen voor hem was en niet van zijn zijde week. Die hem beschermde en opving in tijden van twijfel een aanvechting. Er was inspiratie voor een bundel met bewaarengelen.

De uitgever en ik bekeken foto’s en keurden en kozen. Ondertussen liet hij me het manuscript zien van de dichter en dat was zo karakteristiek dat ik opmerkte: ‘ Doet u niets met dat handschrift?’ Hij keek me niet begrijpend aan. ‘Is het niet aardig om dat aan de binnenzijde van de harde kaft te plaatsen, als een soort hommage’, vulde ik aan. Met een ‘Ja, misschien’, vertrok hij.

Niet veel later viel het boek op de deurmat. Op de voorzijde stond een in sepia afgebeelde engel  van Andrea Volpicelli, maar de engelen in het boek kwamen uit mijn archief. Het mooist vond ik het binnenblad: het handschrift van de dichter in volle glorie!

Van der Plas verwoordt in een cyclus  persoonlijke, haast intieme gedichten de gesprekken die hij voert met zijn bewaarengel. Hij prijst hem, hij knort op hem, hij maakt hem deelgenoot van zijn twijfel. Maar hij laat de engel ook weten hoe hij Gods liefde voelt en zich daarin getroost voelt en beschermd weet.

Herhaal me vaak dat het Gods goedheid is

die mij aan jouw bestaan heeft toevertrouwd,
want dan begint onze geschiedenis
met de verklaring dat hij van mij houdt,

en dan wordt het ook nooit meer kaal en koud

als ik zicht op mijn bestemming mis:
zijn liefde staat eeuwen en eeuwen oud
achter de nacht waarin in naar hem gis.

Ik bladerde, las en dacht na. Bewaarengelen? Had ieder mens een engel die rond hem/haar zweefde? Er ontstond een plotselinge onverklaarbare vrede in me. Het leek de zachte aanraking van mijn bewaarengel, die mogelijk stond voor een kleine berisping: ‘Jij wilt alles zelf oplossen, vaak dingen die niet op te lossen zijn. Laat mij, gezant van God, een stukje overnemen.’ Toen was het stil en leek hij weg te wieken op zijn sterke vleugels.

 

Toen het grote verdriet hier kwam schreef Michel van de Plas woorden van troost. Evenzo deed ik dat aan de  nabestaanden bij zijn overlijden in 2013. Op de kaart stond een gedicht uit Engelbewaarder:

‘Vlieg met me weg totdat ik overal

het land zie door Gods eeuwig licht beschenen
en aan jou zij van liefde zingen zal.