Wintergezichten

 

Het is de laatste dag van de expositie WINTERS DIE WAREN, het Hollandse Wintergezicht
1800 – 1940 in het Stedelijk Museum te Kampen. De kritieken zijn lovend, reden om de kou te trotseren en oog in oog te staan met de wintergezichten van toen. Een ijzige wind drijft ons over de Stadsbrug, maar dan is de beloning groot. Veel bezoekers in het museum, aangename temperatuur, de geur van chocolademelk, schilderijen waarvan de winterkou haast voelbaar is.
 

 

Het Stedelijk Museum heeft een prachtige collectie weten samen te stellen, uit eigen bezit, maar ook veel andere musea en kunstgalerieën hebben prachtig werk aangeleverd. En niet zelden is er een wintergezicht uit de particuliere hoek.

 

Ik dwaal door de zalen van het Stedelijk Museum en geniet van de verschillende wintersferen. Bevroren vaarten en vennen, schaatsende mensen, huisjes toegedekt door een deken van sneeuw, hier en daar een molen. De luchten variëren van helder blauw tot loodgrijs en wat daar tussenin ligt.  Soms ook zijn ze woest en dreigend, prachtig neergezet door de schilder en sfeerbepalend. Er zijn meerdere schilderijen van oud-Kampen met hier en daar herkenbare gebouwen. Heerlijke rust die doet verlangen naar toen. Maar ook de Koppelpoort in Amersfoort in de winter is om bij weg te dromen. En wat te denken van een sprookjesachtig winterbos in kristallen schittering? Naast me wijzen twee bezoekers elkaar op details, iets verder probeert een fotograaf een wintergezicht vast te leggen. Op de achtergrond klinken vage geluiden. Nog even sta ik voor een raam, zie voorbijgangers in draf passeren. De wind lijkt aan te wakkeren…