Zo maar

Op de stoep van het kleurige Jugendstilpand in een kleine stad staan lage helderrode tafels en op die tafels heeft de eigenaar van de bloemenzaak 'miniatuurtuintjes' geschikt.
Kleurig en vrolijk, hoewel een serene schikking in wit uitnodigt tot verstilling. Hier en daar staat een verweerd beeld uit de Griekse mythologie; planten en beelden verhogen elkaars schoonheid. Wellicht ben ik op dit moment gevoeliger voor oogstrelende dingen vanwege een opkomende hoofdpijn.

Ik loop de winkel binnen en voel me opgenomen in schemer en zoete geuren, een klein paradijs vol bloemen, planten en inspirerende beelden. Aan de wanden hangen ingelijste schikkingen van droogbloemen, schors en boomstammetjes en andere natuurlijke materialen; ze komen sprookjesachtig over.
De eigenaar duikt op uit de schemer en even meen ik een bekende te herkennen. Heeft niet ieder mens een dubbelganger? Op mijn vraag of ik even mag rondkijken is het antwoord gul en uitnodigend. Voorzichtig schuifel ik rond, verbaas me over hoe schoonheid en creativiteit wedijveren. 'Maakt u dit zelf?', vraag ik en wijs naar een ingewikkeld kunstwerk. 'Ja, ik pruts wat in elkaar. Boven staan er nog meer. Begin dit jaar vormden ze samen de expositie 'Dromen bij de bomen'.

Hij vertelt meerdere malen Nederlands kampioen bloemschikken te zijn geworden. De wereldtitel is hem spijtig ontgaan, maar hij toont zich een goed verliezer.
Dan is er dat bijzondere gesprek dat de dag gaat kleuren. Hij vertelt over zijn leven dat zich voor een groot gedeelte in het buitenland afspeelt. 'Mijn vrouw woont daar en maakt ook van deze schildererijen.' Hij wijst wat achteloos naar een fantasieboom. 'Alleen is haar werkwijze verfijnder. Inmiddels heeft ze een netwerk van centra opgezet door het hele land, waar deze kunst wordt overgebracht op geïnteresseerden.' Hij wacht even en vertelt dan dat hij om gezondheidsredenen tijdelijk in Nederland is. Inmiddels is de behandeling afgesloten met goed gevolg, vandaar dat hij bloemen en planten, kunstwerken en beelden gereed maakt voor de verkoop. Hij is blij dat hij zijn oude leven met vrouw en kinderen in buitenland weer kan oppakken. Wanneer ik hem vraag of het lastig is om afstand te doen van dit alles, zegt hij lachend: 'Nee hoor, de kunst van het loslaten in de meest brede zin dient zich voortdurend aan op de levensweg van elk mens. En wie die kunst verstaat, leeft ten volle.' We zijn een ogenblik stil. Losjes glijdt mijn hand langs een been van Aphrodite. Ze staat op en sokkel en lijkt te zeggen: 'Je hoort het, loslaten!' Lag het aan de schemer en de bloemengeur, aan het gesprek met de pauzes, lag het aan de afnemende hoofdpijn, voor ik het wist had ik Aphrodite gekocht.

Een paar weken later stopt er een auto, drie sterke mannen dragen haar in mijn tuin. Vlak bij de sloot krijgt ze een plek vanwege de stenen handdoek die ze draagt. Nu kan ik vanaf mijn schrijfplek naar haar kijken en herinner ik me de les, die ik kreeg. Zo maar...