Gisterenmiddag in de onbarmhartige winterwind een lange wandeling gemaakt door ons dorp. Het was heel stil op straat, iedereen hing op de bank en tuurde naar de beeldbuis. Kijk, dat vind ik de plezierigste moment om rond te lopen, alles is een klein moment voor mij en van mij. Ik liep door willekeurige straten en kauwde figuurlijk op de naam van een echtpaar dat een paar jaar geleden vrij snel na elkaar overleed. Hun keurige huis zag er nu totaal anders uit en in de voortuin was alle groen weggehaald. Er waren een paar fietsen achteloos neergegooid. Het gekke was dat ik maar niet op hun naam kon komen. Zij had de mooiste stem in onze groep lectoren en las altijd uit haar eigen bijbel wanneer zij aan de beurt was. De kerkklok begon te luiden, het was zwaar en somber. Hier en daar verschenen in stemmig zwart geklede mensen, meestal met hoed. En altijd werden er kinderen meegevoerd die een baret droegen. Net toen ik de straat insloeg waar ik woonde schoot me de naam van het echtpaar te binnen en stopte mijn nutteloos denken. Thee, Abel en de tv. Het begon al te donkeren en ik keek eerst naar NPO 3. Daar vertelt Waes over zijn reis naar China. Hij doet dat met een komische inslag en dat is altijd wennen. Daarna keek ik een poosje naar de 'De slag om Florida', maar het boeide me niet. Tenslotte naar de finale van Maestro. Ik heb alle afleveringen gevolgd, nu stonden Frederique Spigt en Chris Zeegers tegenover elkaar. En ze deden het beiden prachtig. Wat mij ontroerde was de muziek die Zegers toegewezen kreeg om te dirigeren. Het was van Gustav Holt uit The Planets en wel deel Jupiter. Laat dat nu dezelfde muziek zijn die gebruikt werd voor mijn promotiefilmpje van het Ikonenmuseum in opdracht van de Museumjaarkaart. Na afloop van de opnames zwegen de interviewer en de technicus verbluft om toen enthousiast te reageren. Ik was lekker mijn gang gegaan en vertelde dat mijn voorkeur lag bij een dienst wanneer er nagenoeg geen bezoekers waren. Dan kon ik de stille gesprekken voeren met de heiligen. Soms zei er één hoofdschuddend: 'Moet je nu al weer oppassen?' Of er ging meeleven uit van een andere heilige waar het de kou betrof. Wat me vooral raakte was het mailtje dat ik niet veel later ontving van de interviewer: 'Lieve Aly, wat ben ik blij om van je te horen en we zijn heel erg tevreden over jouw filmpje. Het was ontroerend en dat kwam mede door jouw verhaal. Misschien komen we elkaar ooit nog eens tegen en alvast een heel fijn weekend. Liefs, Esther.' Vermoedelijk had ik aangegeven dat ik het gesprek zo prettig vond. Om dit verhaal af te sluiten: Chris heeft het gewonnen en iedereen juichte. Tot slot dirigeerden alle deelnemers beurtelings voor het laatst. De winnaar mocht beginnen...
zaal in het ikonenmuseum...
***********************************************************************************
Linksbuiten 1048
voor Henk Spaan