Een heerlijke yogales van onze yogajuf Annemarie. Ik stond op tijd, want ik ging lunchen met een vriendin in Zwolle, dus meldde ik me af voor het koffiedrinken. Na een korte treinreis was ik in Zwolle en nam expres bekende straten. Halverwege de Westerlaan stond ik voor het gymlokaal van de Parkschool. Destijds kregen wij daar ook gym als middelbare scholieren. Het was nog ongewijzigd, alleen de entree was verplaatst naar de Westerlaanzijde. Ook de kleine treetjes waren overgebracht. Herinneringen en vooral beelden. Vogelnestjes maken aan de ringen. Ik liep door de rustige Roopoort en kwam uit op de Van Rooyensingel. Dat is een mooi stukje Zwolle met op de achtergrond de Fundatie met het enorme ei op de koepel. Jammer dat dit museum door wanbeleid slecht staat aangeschreven en hulpbehoevend lijkt te zijn. De brug over en de Eekwal, toen was ik in de Luttekestraat, die ongewijzigd was. Ik passeerde de groene engel op de Grote Markt.Veel publiek.We hadden afgesproken bij boekhandel Waanders, inmiddels van naam veranderd. Het heet nu Van der Velde. De wandeling voerde me langs het oude V&D pand, waar achter alle ramen prachtige en grote tekeningen van Zwolle hingen. Het was koud, de wind leek achter iedere hoek vandaan te komen. Lang kijken was onaangenaam. Nog even gekeken bij het vroegere overdekte winkelcentrum: het was verdwenen. Hoge appartementen keken me met lege ogen aan. Maar het Vliegerhuis kwam nu tot volle recht en ademde grandeur. Ooit heeft daar iemand van mijn vroegere bazen, chirurg Robert Ponsen, gewoond. Van der Velde kwam in zicht en ik vluchtte naar binnen. Wie boeken wil zien moet in deze omgebouwde kerk eens gaan kijken. En wil je er een hapje eten, ook dat kan. Het restaurant zat bomvol. Wil je de voorbije sfeer proeven, zie het kerkorgel pronkt nog steeds op eenzame hoogte. Grappig, ik bladerde in een boek en hield de klok in de gaten. En net toen ik een ander boek wilde pakken, stond mijn vriendin ook te bladeren, onwetend van mijn nabijheid. We vielen elkaar lachend in de armen. Liepen nog even rond, bespraken een paar boeken en besloten het volle restaurant met de veel te kleine tafeltjes voor gezien gehouden. Op steenworp afstand was iets nieuws, naast La Bamba. We doken naar binnen en zie allemaal knusse hoekjes en gedempt licht. Daar houd ik van. Al babbelend boven een broodje zalm vloog de tijd en toen ik aan het eind van de middag de trein nam was ik zeer voldaan en had de nodige energie opgedaan na het weerzien van mijn vriendin die ik al weer 35 jaar ken. Thuis inspecteerde ik mijn mobiel en kwam de kater: mijn yogadocente hield er mee op vanwege persoonlijke redenen. Ik had tijdens de les al het gevoel dat ze niet lekker in haar vel zat. Na twaalf jaar les met de nodige lichamelijke winst, verdween ze uit mijn leven. Ik kon alleen maar zeggen: 'Nou zeg'. En dat heb ik die avond zeker wel vijftig keer gezegd...
Ik passeerde de groene engel op de Grote Markt...
************************************************************************************