Vrijdag 22 maart, het journaal meldt een aanslag in de Crocus City Hal in Moskou. De concertzaal stroomt langzaam vol. Een uitverkocht concert. En dan komen er vier in camouflagepakken gestoken mensen in draf naar binnen en beginnen in het wilde weg te schieten. Mensen zakken in elkaar. De beelden zijn afschuwelijk, het aantal doden wordt voortdurend bijgesteld. De teller blijft zondag op 137 doden staan en over de honderd mensen liggen nog in het ziekenhuis. Poetin wijst meteen naar Oekraïne, maar de aanslag wordt opgeëist door de Terreurgroep IS. De daders worden al snel gegrepen en 'ondervraagd'. De tv toont beelden van de gemartelden en je vraagt je af: is dat nu nodig? Diezelfde vrijdagavond maakt prinses Kate van Engeland bekend dat zij kanker heeft en chemo krijgt. Een wit en smal gezicht, niet de Kate die zo sprankelend is. Na dat laatste bericht dacht ik: nu kan het wel weer. Je denkt aan al die getroffenen in Moskou, je denkt aan het Engelse koningshuis. Groot leed tegen kleiner leed, maar ook dat leed telt zwaar. Dan is het goed om Palmpasen te vieren en het oude verhaal weer te horen, wat soms verrassend nieuw is. De ene dag toegejuicht, een paar dagen later vernedert tot op het bot. De wereld van toen lijkt veel op de wereld van nu.
Maar verwarmend zijn dan de beelden uit onze gemeente. Een dansende gast-predikant die enthousiast met een palmtak zwaaide. Daarachter een hele rij kinderen, die trots hun palmstok omhoog staken en mee swingden op de maat van de muziek. Twee rondjes door de kerk. Kijk, die beelden geven weer hoop. Terug naar mijn jeugd. Een palmstok kenden ze niet bij ons. Maar ooit kreeg ik er toch één. Zo maar aangereikt door een mij onbekend meisje. Ik was vijf en heb toen drie maanden in het ziekenhuis gelegen na een dubbele middenoor operatie met de nodige complicaties. Een groot verband om mijn hoofd als een soort witte tulband. En toen ging de deur van de kinderzaal open en kwam er een hele rij kinderen binnen allemaal met zo'n palmstok. Bedremmeld nam ik de versierde stok aan en de verpleegster bond die vast aan het voeteneind van het bed. Er waren zakjes met eitjes en takjes groen. De haan van brood herinner ik me ook nog en een snoer van rozijnen. Het was een dag met een gouden randje...
Palmpasen... lente... nieuw leven...
***********************************************************************************