Overbrugd

Overbrugd

woensdag 6 maart 2024

Nog steeds op mijn netvlies, de uitvaart van Navalny. Bijzondere beelden, die ondanks het verbod, toch naar buiten kwamen. Een stille figuur, wonderlijk gaaf nog na zoveel ontbering, lag daar terwijl de Oosters-Orthodoxe zang klonk, ikonen toekeken, zijn ouders aan weerskanten. Zijn gezin was niet in Rusland, te gevaarlijk. Zijn moeder lei behoedzaam een soort bedrukt linnen over zijn ogen, dat er later weer van werd weggenomen. Rozen, ze waren er, in twee dikken lagen tot aan zijn middel. Doornroosje was er niets bij. Ondanks het gevaar, dappere burgers in alle leeftijden buiten de kerk. Later trok de mensenmassa in een lange rij naar de begraafplaats en werden de plechtigheden voortgezet. Overal in de wereld werden de beelden vertoond. Er werden volgens de media ruim honderd mensen opgepakt. Maar ze hadden het er voor over: hun held, hij verdiende dit afscheid. Maar in buitenland verdronk een blonde vrouw en haar twee kinderen in het verdriet...

Als die beelden blijven niet willen verdwijnen vanwege de heftigheid, dan is het goed om je in iets zonder betekenis te verdiepen. En dat deed ik. Aan de overkant stond mijn groencontainer, heel alleen. En toen kwam meneer J. er aan gekreupeld. Hij trok met zijn been, maar ondanks de voorgeschreven rust, hinkt hij regelmatig buiten. Van de andere kant kwam mevrouw W. Ze is een kranige dame van tegen de negentig, smaakvol gekleed en het blond grijzende haar hoog opgestoken. Ze ontmoetten elkaar bij mijn container, grepen elk een rand en vertelden elkaar het nodige. Ik denk dat het over hde knie van meneer J. ging en dat mevrouw W. vertelde dat haar knieĆ«n  het ook niet zo goed meer deden. Gewoon, meeleven met de ander. En dat beste lezers, moeten we steeds meer gaan doen, want er is wat aan eenzaamheid en verdriet. Bovendien gaan de zorgelijke berichten over alle oorlogen van ver en van dichtbij, ook meer naar de achtergrond. Misschien moeten Zelensky en Poetin ook eens wat bij een groencontainer van gedachten wisselen. Maar niet aan die  idiote ovale tafel in Moskou.

 


 Begraafplaats in Moskou...

************************************************************************************

Spelende meisjes 

 

Vol sombere doemgedachten
geraakte ik in een straat
waar meisjes aan 't spelen waren
en we kwamen aan de praat.

Turkse en Surinaamse
en sommige autochtoon
en ze hadden er nauwelijks weet van,
ze speelden daar gewoon.

Mijn sombere visioenen
van een wereld die verging,
vervaagden in 't licht van die kinderen
tot een herinnering.

Want die meisjes met aardige ogen
en met hun prachtige haar
zullen de kinderen baren
voor de komende duizend jaar.

Willem Wilmink
Uit: Verzameld werk