Ik kom uit een raar gezin. Vader, moeder, drie kinderen waarvan ik middelste was. Opa was alleenstaand en bij ons in getrokken. Verder waren er ook altijd kostgangers. Dat maakte het gezin tot een veelkleurige club, die allerminst eensgezind was. Ieder volgde zijn eigen koers. Een beetje als los zand. Bij de maaltijden kwamen we elkaar weer tegen. Die maaltijden duurden nooit lang, want door het boerenbedrijf was er altijd haast. Zelfs op zondag. Iets afleren is moeilijker dan iets aanleren. Ik hoorde Tommy Wieringa onlangs over zijn moeder praten. Hoe slordig en chaotisch ze was en hoe ze altijd korte commando's gaf aan haar kinderen als iets moest gebeuren. Hij vertelde smakelijk, maar ik herkende er iets in en dacht: 'Ook jij had dus zo'n moeder. Met jou zou ik wel eens graag wat verder praten. Stond mijn opa doorgaans op als laatste bij de maaltijden vanwege zijn stijfheid, op zondag verliet hij als eerste de tafel. Alles had hij snel naar binnen gewerkt, maar toen kwam ook nog het bijbellezen en danken. Was dat allemaal achter de rug, dan stond opa al, ondanks zijn stijfheid. Hij liep met zijn stok haastig, heel griezelig, naar zijn kamer en even later schalde de stem van politiek commentator mr. G.B.J. Hiltermann door het hele huis met zijn visie in het programma 'De toestand in de wereld.' Hoe zou nu de visie zijn van deze Hiltermann? De politicus zou er een dag over kunnen praten! Soms heb ik het hierover met mijn broer. Hij weet nog meer details, die mij destijds ontgingen, maar die ik nu koester. Hoewel soms met verbazing. Maar steeds vaker gaat die verbazing over in een glimlach...
In ons dorp bloeit overal in gemeenteperkjes deze plant. De naam is me onbekend, maar het is een lust voor het oog, een echte blikvanger...
************************************************************************************