Henk Jongerius 1941 - 2024
Met ontroering las ik het bericht van het overlijden van Henk Jongerius. Dominicaan, schrijver en tekstdichter, tot driemaal toe prior in het Dominicanenklooster in Huissen. Haarscherp stond me onze ontmoeting in 2005 voor ogen en zo mogelijke nog scherper ons gesprek. Een interview in de serie 'In het licht van de kaars', het 23e gesprek in de rij van kloostergesprekken. Ik zocht het desbetreffende artikel op om nog eens na te lezen wat ik zoal schreef.
Henk is een bevlogen liturg en heeft gevoel voor drama en expressie. Van zijn moeder erfde hij het zorgend aspect in zijn karakter. Soms voelt hij zich bedroefd voor de vele talenten. De hoekkamer voelt weldadig aan bij binnenkomst. Henk Jongerius luistert op dit vroege middaguur naar klassieke muziek.Kwiek staat hij op uit zijn gemakkelijke stoel. In gedachten maak ik een gang langs de hoge boekenkast, het overvolle bureau en een religieus stilleven in de hoek: een islamitisch bankje, waarop een 250 jaar oude bijbel rust. Op de bijbel ligt een keppeltje. Het gezegde 'Twee geloven op één kussen, daar slaapt de duivel tussen.', wordt hiermee ontkracht. De rust die deze drie stromingen gezamenlijk uitstralen is hoopgevend. Boven een klein orgel lijkt vanaf een groot schilderij de componist Franz Schubert alles te zien en te doorzien. Wanneer ik de kaars ontsteek, vraag ik Henk Jongerius de woorden uit te spreken die nu bij hem opkomen. 'Het licht is voor mij een beeld van God. In God is licht, er bestaat in Hem geen duisternis.'
Het gesprek gaat verder over zijn jeugd, zijn weten om in te treden, zijn zoektocht naar een klooster waarin zijn levensvervulling zou liggen. Het werd het Dominidanenklooster in Huissen en hij zou er altijd blijven
Op mijn vraag waarin zijn diepste ontroering ligt, is zijn antwoord: 'Die kan zomaar ontstaan, bij een lied of bij muziek die mooi is. Dan huil ik en is het alsof mijn vel te klein is. Ik voel me dan opgenomen in een grotere wereld, waarvoor ik geen woorden heb.'
Wanneer ik Henk verzoek de kaars te doven, zegt hij: 'Goed, als jij het Licht dan maar meeneemt.' En met een glimlach voegt hij toe: 'Dan ga ik nu koffie voor je halen.'
Naderhand wandelen we samen door de kloostertuin. Zijn witte habijt steekt prachtig af tegen de weelderige groenheid. Samen bezoeken we de grafkelder. Ook daar zal Henk ooit rusten...
Met zijn boek 'Wonen onder de wolk' reis ik terug. Op bladzijde één heeft Henk als opdracht geschreven: 'Voor Aly. Want daar is ook plaats voor jou'....
Naschrift: Op dinsdag 30 april vond de uitvaart plaats in de kapel van het Dominicanenklooster. Via een link kon ik meekijken, terwijl ik dacht: 'Henk kent nu het geheim'...
***********************************************************************************