Het is ze toch gelukt om samen iets in elkaar te timmeren: PVV, VVD, NSC en de BBB. De beelden vanmorgen op de tv lieten vier blije lijsttrekkers zien. Ze hadden allemaal een cadeautje gekregen, maar de jarige was natuurlijk Geert Wilders. Hij kreeg het grootste cadeau. Ik moest denken aan vier kleuters. Er werd heel veel beloofd, maar vanavond voor het journaal werden er al flinke twijfels gehoord. En iedereen denkt, en velen hopen, dat deze poppenkast gauw voorbij is. Maar goed, geef ze een eerlijke kans! Waar ik veel moeite mee heb is Mona Keijzer, die toch steeds weer in beeld probeert te komen. Wat intens zielig toch als je zo hengelt naar aandacht. Ze kraait er domme dingen uit. Zou ze niet beter achter de viskraam kunnen gaan staan en dan wel in Volendam en vooral niet in ons dorp.
Vanmorgen probeerde ik een aardig boek te vinden voor de Pinksterdagen, het lukte niet. Ik vertrok tenslotte met iets was ik bij nader inzien niet ga lezen. Maar zo raar, opeens zag ik beelden uit de jaren zestig. Ik werkte in het Diaconessenhuis in Meppel. Dat ziekenhuis bestaat al jaren niet meer. De plek is nog steeds aan de Hoogeveenseweg, geen idee hoe het nu heet. Er was een kleine bibliotheek en juffrouw Maggré zwaaide daar de scepter. Ze was gekleed in een witte jurk en droeg daarover heen een witte schort. Mogelijk was ze ooit donker geweest maar haar haar had nu dezelfde kleur als de kleding. Een frêle vrouwtje. Ze ging ook met haar boekenkarretje de zalen op om patiënten te verblijden met een boek. Ooit hoorde ik iemand praten over het 'boekenwijfje'. Juffrouw Maggré genoot van haar rol. Ze stond voor een tafel in een onduidelijke ruimte en vroeg of ik van spanning hield of van roman. Wat dat laatste precies inhield werd me niet duidelijk. Maar wat me wel duidelijk werd was dan ik er niet tegen kan als een ander een boek voor me gaat uitzoeken. Eigenlijk wilde ik zelf in de boekenrekken graaien. Juffrouw Maggré, onwetend van dit alles kwam aanzetten met het boek 'Rijst uit zilveren schalen.' Ze droeg het boek met eerbied en keek me doordringend door haar kleine brilletje aan. Ik aarzelde. 'Of ik dan hield van Hella Haase was de volgende vraag en meteen greep ze 'Het woud der verwachting'. Ik keek langs haar heen en wilde eigenlijk een romantisch boek waar de geliefden elkaar aan het eind toch krijgen. Ik weet niet meer met welk boek ik naar buiten stapte, maar het is ongelezen weer ingeleverd. Daaraan moest ik denken toen ik de bibliotheek verliet met een boek dat ik niet zal lezen. Een mens zit soms wonderlijk in elkaar...
Diaconessenhuis Meppel in de jaren zestig...
************************************************************************************