'Bevrijdingsactie Israël loopt uit op bloedbad. 'Het was als de dag des oordeels.' Dat stond vanmorgen in Trouw, maar het gaat hier over een gebeuren op zaterdag 8 juni.
Het leverde de bevrijding op van vier gegijzelden. Maar er werden 274 Palestijnen, burgers en Hamas leden gedood, en ook vielen er een paar honderd gewonden. Israël was buiten zinnen van vreugde, maar wij in westen keken met saamgeknepen lippen. Netanyahu glorieerde. Hij voelde zich een mensenredder en liet zich bewieroken. En ik wist: van dit Israël kan ik niet meer houden. Er zijn zoveel opties gepresenteerd voor gesprekken die uitlopen op vrede, althans op een voorlopige vrede. Er wordt niet op ingegaan. De Palestijnen moeten kapot... Kom Israël, steek dan als eerste de denkbeeldige hand uit, maak je een keer klein, dan ben je uiteindelijk groot.
Treurig is dat veel mensen dit gebeuren op de rekening schrijven van de joden, maar zo is dat niet. Het gaat over verschillende dingen en ik vermoed dat veel burgers in Israël ook heel veel moeite hebben met deze oorlog. Praten, praten, praten en menslevens sparen.
Amerika weet het: ze steunen Israël door dik en dun en sturen weer gevechtsmateriaal. En wij in onze veilige huiskamers zien 's avonds voor de tv de beelden voorbij trekken. ONMACHT, dat is wat veel bewoners in ons land en daarbuiten voelen.
************************************************************************************