Gisteren gekeken naar de beelden op tv van de de entree van kabinet Schoof. Verschillende keren gedacht: 'Man, waar begin je aan!' Hij zal er nog wel achter komen. Na afloop van de eedaflegging, verdwenen de heren in een gemeenschappelijke kleedkamer om hun 'billentikker' te verruilen voor een net kostuum, zodat alle ministers, met de koning en de nieuwe premier in hun midden, op de kiek konden. Blikvanger was Fleur Agema. Ze stond in het zalmroze als een soort lampenkap vooraan, naast de koning. Jawel, ze heeft er lang op moeten wachten. Ik keek voortdurend naar Mona Keijzer, die ik hartgrondig haat vanwege al haar 'slimmigheidjes' en ook naar Marjolein Faber. Mijn afkeer voor beide dames werd nog dieper. En natuurlijk: Reinette Klever hoort hier ook bij. Een poos gekeken naar het debat. Ik heb nog nooit zoveel rottigheid gehoord. De oppositie had alle kanonnen uit de kast gehaald. Ik zag Mona Keijzer rood worden en iedereen dacht aan de villa waar Mona woonde. Laat er nu een zorginstelling precies tegenover gepland zijn. Maar Mona wist raad en dat slinks te verhinderen met allerlei smoesjes. Ik zag Marjolein Faber steeds meer in elkaar duiken bij alle 'drek' die over haar heen werd gegooid. Ook Reinette Klever ontkwam niet. Ze bleef stuurs op haar telefoon turen. Wilders was in zijn element, wat gevaarlijk was wist hij te omzeilen, maar ik werd van dit alles heel beroerd. Uiteindelijk heb ik de tv met een diepe zucht uitgezet.
Ik keek naar buiten: het regende gestaag van hart naar zacht en van zacht naar hard. Emmers vol vielen naar beneden als een eindeloos verdriet over de vertoning van de laatste dagen van onze regering. Lusteloos bladerde ik door Trouw, werd toen plots wakker bij het lezen van de kop boven 'de zinzoeker' van Peter Henk Steenhuis. Ik citeer: 'Een lezeres heeft nog steeds een aantal vriendinnen van de middelbare school. Met één van hen is de vriendschap, wat haar betreft, wel over, het contact kost bergen energie. Daar wil ze vanaf, maar hoe?' Ze legt verder uit: 'Tien jaar geleden verliet ik mijn middelbare school waardoor er logischerwijs vriendschappen veranderen. Door de jaren heen vielen er een paar af, sommige banden werden hechter en andere kregen een vaste vorm: eens per jaar spreken we bij de een of ander af. Maar met één vriendin krijg ik het niet voor elkaar. Haar zien, slurpt energie. Ga ik het gesprek aan (voelt onaardig), maak ik het uit, of wacht ik af tot er iets verandert uit respect voor 15 jaar vriendschap?'
Lieve vraagstelster, ik heb eenzelfde verhaal. Alleen begon de vriendschap al op de lagere school. Maar het ging niet meer, het slurpte inderdaad energie. Haar leven was stil blijven staan, alle nieuwigheden hield ze buiten de deur, 'zo dùùr', was altijd het antwoord. Er waren geen gemeenschappelijke onderwerpen meer. Telefoongesprekken gingen niet meer. Het was een half uur 'vechten' over de meest stomme dingen. Na afloop was mijn bloeddruk griezelig hoog. Het gebeurde meerdere keren. Toen heb ik in een verstandige brief de zaak uitgelegd. 'Onze levens zijn zo verschillend verlopen dat we elkaar niet meer verstaan. Laten we het hierbij houden'. Ze was woedend en belde, ik nam niet meer op...
Vriendschappen kunnen net als huwelijke, ontbonden worden. Loslaten, zo heeft iedereen rust.
Beste meneer Dick Schoof, ga liever bij ons langs de Trekvaart fietsen, het is er zóóó mooi...
************************************************************************************