Ik had er al eens eerder over gelezen. Mensen die in eenzaamheid overlijden krijgen bij hun uitvaart toch een waardig afscheid. Dichters van de Eenzame Uitvaart dragen dan een gedicht voor bij het graf. Het gebeurt o.a. in Rotterdam, Amsterdam en Groningen. En misschien zijn er nog meer steden waar dit gebeurt. Zo stond er vanmorgen in Trouw een ontroerend verhaal over baby Lora. Zij werd in Rotterdam geboren op 27 juli 2023 en overleed diezelfde dag.Haar ouders waren vermoedelijk Bulgaarse migranten die een valse naam hadden opgegeven. Zij wilden dus niet gevonden worden. Lora moest zonder de aanwezigheid van haar ouders worden begraven. Het is heel eenzaam als een gestorven baby ook nog eens door haar ouders alleen is gelaten. Op de bijgeplaatste foto staan vier dragers bij een open graf. Er voor staat de dichter die een gedicht voordraagt. Maar dat kleine witte kistje bij dat geopende graf. Ik heb het ervaren als een moeilijke, ontroerende en toch ook weer zorgzame foto: er staan mensen om de kleine Lora heen. Een ander verhaal gaat over de 32-jarige Mateusz die in het Kralingse Bos werd gevonden. Hij was vermoedelijk een arbeidsmigrant zonder werk, die wel ouders had maar die niet konden overkomen. Daar ga je als jongeman, de wereld moet toch voor je open liggen? Hij leefde in een klein gammel tentje en overleed. Hoe en waardoor? Het wordt niet vermeld. Maar Bianca Boer schreef voor hem een prachtig gedicht:
Zet je tent op in de hemel, Mateusz
je bent maar tweeëndertig geworden / je stierf tussen het spoor / en de razende weg langs de bosrand waar ik zonder / dat ik het wist - vaak langs je tent ben gefietst
buitenslaper, je moet iets anders voor ogen / hebben gehad toen je hier kwam / werk, geluk of allebei
je vondst was landelijk nieuws, je spullen / uitgebreid gefotografeerd, natte weekendtas / kratje duvel, restjes pasta in een pan / een doorgeknipt slot, schoenen, haargel / verborgen onder het hemelsblauwe zeil / twee tentjes vastgepind in de aarde / twee fietsen stonden in het gras / je was daar niet alleen.
Het gedicht eindigt met de wens van de dichteres dat Mateusz mag leven in een bos waar het zonlicht tussen de stammen doorschijnt...
Een baby en een jongeman, voortijdig heengegaan. Eenzaam. Er waren mensen die hun naar de laatste rustplaats droegen, die een vers voor hen maakten. En die het verhaal doorvertelden...
Dat engelen hen mochten begeleiden...
*************************************************************************************