Zojuist ging ik door mijn bestand van foto's. En dat is toch verrassend omdat veel beelden vergeten zijn. Tot ik op map herfstfoto's terecht kwam. Dat was smullen. De herfst is in aantocht, dan zullen deze plaatjes weer werkelijkheid worden. Ik houd van de herfst, vooral van dat stille wat ingehouden weer. De contouren zijn vervaagd, alles lijkt geheimzinniger, alles is in harmonie. Als ik dan langs de Trekvaart wandel lijk ik eerst een spelbreker te zijn in het samenspel tussen nevel en landschap. Maar niet lang daarna word ik toegelaten in deze sprookjeswereld en nog weer later mag ik zelfs meedoen. Alleen maar wandelen, leeg worden, zorgelijke gedachten ze komen en ik laat ze meteen weer los. Want veel dingen kan ik niet veranderen. Dan zal ik de zwanen zien met hun opgroeiende nakomelingen. Sommigen slapen, de hals ingetrokken langs hun lijf en lijken te drijven als kleine zeilscheepjes. Dan zal ik af en toe wandelaars passeren met een hond, een korte groet, dan weer verlatenheid. Stilte. Misschien zal ik weer die prachtige kunstwerken tegenkomen die spinnen ijverig scheppen. Want het is kunst en kunst schep je. De kilte zal proberen door mijn jas te dringen, maar ik blijf bewegen en de kilte trekt zich teleurgesteld terug. Een voortrazende trein in de verte doet niet mee in dit spel. Even gaan mijn gedachten naar de passagiers met ieder een eigen doel, eigen gedachten, eigen zorgen. Ik zal voorbij de rooms-katholieke kerk lopen en even weer genieten van dit godshuis. Dan zal ik blij zijn dat de kerk er nog staat want er gaan geruchten dat dit bouwwerk wordt afgebroken. Als de wandeling ten einde zal zijn zoek ik in de beschutting van mijn huis een goede plek. Bij koffie droom ik verder...