Door onvoorziene omstandigheden laat ik hier een al bestaande column volgen.

De Japanse sierkers. (1)

De hele zomer hield het me bezig: zou hij wel... zou hij niet. Hij was in het vroege voorjaar duidelijk in de war, bloeide frommelig en liet de bloesem achteloos vallen. Was het toch de onverwachte heftige kou van de winter die de sapstroom plots deed stoppen? Het groen kwam magertjes tevoorschijn aan de vierstammige boom; nog had ik geen vermoeden wat ons te wachten stond. Belangstellenden tuurden naar boven, volgden hoopvol een tak met een schriel blad om dan treurig te moeten vaststellen dat de desbetreffende tak steeds weer naar dezelfde stam leidde. Het feit lag er; drie van de vier stammen hadden het niet gered. Heel langzaam groeide ik naar een afscheid toe. Op een zonnige herfstdag kwamen ze, twee kloeke mannen gewapend met een kettingzaag. Ik vluchtte.

Hij kwam binnen als een schriele Japanse sierkers, ruim zevenentwintig jaar geleden. De hovenier voorspelde een wolk van roze zachtheid en fraai kleurend herfstblad. Hij kreeg meer dan gelijk. Wonderlijk was wel dat de stam zich splitste in vier stammen. Het leek of de boom een gezinnetje was: vader, moeder en kindertjes. Samen groeiden ze prachtig uit en toen ze gevieren te veel ruimte innamen werden de stammen bovenin gekort. Hij was niet boos, maar groeide fier en evenwichtig verder. In het voorjaar toverde hij een roze tapijt tevoorschijn en spreidde het zorgzaam over de tuin en zelfs de sloot mocht hierin gul delen. Hij was letterlijk het middelpunt van de tuin en werd dat ook figuurlijk. En toen Willem, jong en schuw, zijn intrede deed liet ik hem met zijn voorpoten de boom voelen. Ze sloten vriendschap.

(wordt vervolgd) 

  

 

Trouw heeft regelmatig treffende koppen! Vaak ook wordt er voor de journaals aandacht aan gegeven. Zo ook afgelopen maandag. Met vette letters stond boven een artikel 'We leven hypernerveus' en dat is schadelijk, waarschuwt de adviesraad.' En ik wist dat ik daar niet aan ontkom. Alles moet snel. Als mijn hulp er is, roep ik: 'Kom we gaan gauw aan de gang en dan drinken we gezellig koffie'. Meestal antwoordt ze met de vraag: 'Waarom gauw?' Eerlijk gezegd blijf ik het antwoord schuldig. Het zit er in, zo ben ik opgevoed. Lummelen of dagdromen? Dat kon niet. Zomaar lekker lezen? Ging niet, want je verleest je verstand. Op een boerderij is altijd wat te doen, maar soms zag ik kans even onzichtbaar te zijn. Dan wandelde ik rond, keek naar de zacht tokkende kippen, knuffelde een jong katje, babbelde met de kalfjes of luisterde naar de populieren. Ze leken altijd met elkaar in gesprek en stormde het, dan hoorde ik ze kreunen. Keek ik de volgende dag naar de bomen, dan leek er niets aan de hand en waren ze weer ongedwongen met elkaar in een ritselend gesprek. Lummelen, gewoon wat omhangen, ik heb inmiddels ondervonden dat juist in die momenten de grootste creativiteit ontstaat. Loop ik vast met schrijven, dan ga ik wandelen en zie, de juiste gedachte en de juiste woorden dienen zich aan. Ben ik redelijk tevreden dan ervaar ik steeds een bevrijdende opgewektheid en komt er energie vrij. Daarover las ik niets in het artikel, maar wel dat onze gezondheid er onder lijdt.

Waar wij ouderen, en misschien ook wel jongeren, nerveus van worden is dat dingen steeds weer veranderen. Ik kan dan heel boos worden omdat ik en vele ouderen het kunstje kennen. Maar verandert de boel, dan lopen we vast. En het heeft meestal te maken met de laptop of met de mobiel. Maar ook nieuwe huishoudelijke apparaten doen ons lelijke woorden ontlokken. Laat ik het over de eerste hebben. Altijd fijn gewerkt op mijn Acer, maar ach Microsoft gaat het programma na 31 oktober niet meer ondersteunen. Aangezien mijn laptop een respectabele leeftijd heeft is er inmiddels een nieuwe gekocht. En die moet geïnstalleerd worden. Ik kan dat niet, dus moet er een kind warm gemaakt worden voor deze klus. En ze willen allemaal wel, maar ze wonen bijna allemaal ver weg! Kijk, daar word ik nou hypernerveus van. Want ik wil graag blijven schrijven en mijn blog en ik kunnen het samen prima vinden. Maar er moet niet in gerommeld worden. Datzelfde geldt voor mijn foto archief. Laten we hopen dat het allemaal lukt en dat ik slechts korte tijd 'afwezig' ben.

Tot slot: lummelen of dagdromen is niet negatief, maar juist positief. Het geeft energie en nieuwe inzichten...

 

 

Vol verbazing zag ik het aantal bezoekers van mijn blog. Het is ongelooflijk maar 30173 mensen lezen mee. Misschien had ik anders een klein dansje met Abel op de arm gemaakt, maar mijn lieve kater heb ik afgelopen december moeten laten inslapen. Dus geen dansje, wel een soort dankbaarheid en verbazing. Daarmee bekrachtig ik het opschrift van mijn blog: 'De verwondering ondergaan en verwoorden.' Ja, dat blijft, want er is veel te zien op dit ondermaanse en lang niet alles is mooi. In tegendeel. Bij toeval viel me een klein cadeauboekje van Hans Bouma in handen. Hans en ik zijn al zo'n dertig jaar bevriend en dat houdt in dat er vele jaren een boek of boekje kwam op mijn verjaardag. Met dat heel speciale handschrift, midden op een bladzijde, schreef hij dan zijn felicitatie in hem eigen woorden. Het bewuste boekje waar ik op doel is klein van formaat, het past in een handtas en het heet 'Gelukgewenst'. Kleine overdenkingen en zienswijzen met een passende foto van verschillende fotografen. De volgende tekst van Bouma trof me:

Niet met de rijken is het geluk, niet met de machtigen, niet met de knapsten, niet met de meest succesvollen, maar met de ontvankelijken. Mensen die nog kijken met alle ogen die ze rijk zijn. Mensen die ook kijken met de ogen van de ziel. Alleen zij zien wat zich hier werkelijk afspeelt. Alleen zij hebben weet van het mysterie... 

Ik dacht aan de verschillende wereldleiders die allemaal op de 'apenrots' willen zitten. Maar die plek is heel eenzaam en daar ontgaat je zeker waar bovenstaand fragment uit "Gelukgewenst' over gaat. 'Kom', zou ik zeggen 'hoe willen jullie in de geschiedenisboeken beschreven worden? Als een rechtvaardig en hoogstaand leider, begaan met zijn land en zorgdragend voor hen die nauwelijks mee kunnen meekomen? Als een politiek leider, die wordt gerespecteerd door leiders van andere landen? Als iemand die de wereld ietsje mooier en beter heeft gemaakt? Of gaan jullie door op dit pad van vernieling en hebzucht, van wreedheid en landjepik, van leugens, van leed, van bloedvergieten, van dood...'

Ik keek naar het knappe stukje werk van een spin. Op momenten van ontspanning moeten jullie wereldleiders veel meer kijken naar al die andere mooie dingen die er zijn. Je verbazen over de schoonheid en de creativiteit van mens en dier. In dat kleine moment van verwondering kunnen positieve en heldere gedachten opkomen. Een voorbeeldfunctie? Wees die dan ook waard...   

  

 

Soms zijn er onverwachte en aardige ontmoetingen. Misschien zie je de persoon nooit weer, maar blijft het gesprek bij. Zo verging het mij vanmorgen. Ik was op weg naar de brillenwinkel. De nieuwe bril, die ik afgekeken heb van Mirjam Bikker lijsttrekker van de CU, veroorzaakte een drukplek en leek scheef te staan. Dus lekker in de wind de brug over. Naar mijn gevoel wandelde ik en dat is goed want door het snelle lopen ben ik wel eens raar terecht gekomen. Bij het stoplicht aarzelde ik, het was rood en er is een klein moment dat het verantwoord is over te steken. Een meneer kwam aangesneld en riep: 'Kan het nu wel of kan het nu niet?' En voor ik het wist snelden we samen over de zebra en hield ik veiligheidshalve even een tip van zijn jas vast. Aan de overkant riep ik triomfantelijk: 'Gered!' Hij bleef staan en zei: 'U had de stap er stevig in, ik had moeite om de afstand tussen ons te bewaren!' Ik liet weten dat ik vanmorgen juist wandelde en voor mijn doen vrij langzaam liep. 'U loopt zeker veel', was zijn vraag waarop ik knikte. Hij was al 35 jaar weg uit het stadje en woonde nu in het dorp aan de overzijde. Straks moest hij naar een condoleance van een oud collega. Hij noemde de naam waarop ik zei de overledene goed te hebben gekend en afgelopen week zijn vrouw te hebben ontmoet op de begraafplaats. Hij had het bericht van overlijden gelezen, was onwetend van de oorzaak. Ik vertelde dat zijn collega de laatste vierenhalf jaar in het verpleeghuis alhier had doorgebracht. Hij was verbaasd en zei: 'Als ik dat had geweten had ik hem opgezocht, want ik kom daar regelmatig en het was een fijne collega.' We namen afscheid na nog wat losse opmerkingen riepen we: 'Als we elkaar hier ooit weer tegenkomen hollen we weer door het rode licht.

De juf uit de brillenwinkel zorgde dat de bril mooi recht stond. We kennen elkaar al jaren. Ik vervolgde mijn tocht naar het postkantoor dat ondergebracht is in een boekenzaak. Op de brief naar een jarig kind moesten inderdaad  twee postzegels. 'Herman, wil je de zegels wel keurig plakken, want de persoon in kwestie is netjes.' Herman ken ik zeker al dertig jaar. Lekker kneuterig, iedereen kent iedereen. Soms kan dat een eigenaardig veilig gevoel geven...

Terug naar huis ging natuurlijk de brug weer omhoog. Ze hebben in het stadje maar twee problemen: de kerk en de brug. Langzaam passeerde een schip, de schipper met een doel, ik huiswaarts met een ander doel. Mensen onderweg... 

  

 

Zojuist ging ik door mijn bestand van foto's. En dat is toch verrassend omdat veel beelden vergeten zijn. Tot ik op map herfstfoto's terecht kwam. Dat was smullen. De herfst is in aantocht, dan zullen deze plaatjes weer werkelijkheid worden. Ik houd van de herfst, vooral van dat stille wat ingehouden weer. De contouren zijn vervaagd, alles lijkt geheimzinniger, alles is in harmonie. Als ik dan langs de Trekvaart wandel lijk ik eerst een spelbreker te zijn in het samenspel tussen nevel en landschap. Maar niet lang daarna word ik toegelaten in deze sprookjeswereld en nog weer later mag ik zelfs meedoen. Alleen maar wandelen, leeg worden, zorgelijke gedachten ze komen en ik laat ze meteen weer los. Want veel dingen kan ik niet veranderen. Dan zal ik de zwanen zien met hun opgroeiende nakomelingen. Sommigen slapen, de hals ingetrokken langs hun lijf en lijken te drijven als kleine zeilscheepjes. Dan zal ik af en toe wandelaars passeren met een hond, een korte groet, dan weer verlatenheid. Stilte. Misschien zal ik weer die prachtige kunstwerken tegenkomen die spinnen ijverig scheppen. Want het is kunst en kunst schep je. De kilte zal proberen door mijn jas te dringen, maar ik blijf bewegen en de kilte trekt zich teleurgesteld terug. Een voortrazende trein in de verte doet niet mee in dit spel. Even gaan mijn gedachten naar de passagiers met ieder een eigen doel, eigen gedachten, eigen zorgen. Ik zal voorbij de rooms-katholieke kerk lopen en even weer genieten van dit godshuis. Dan zal ik blij zijn dat de kerk er nog staat want er gaan geruchten dat dit bouwwerk wordt afgebroken. Als de wandeling ten einde zal zijn zoek ik in de beschutting van mijn huis een goede plek. Bij koffie droom ik verder...

Zie nu toch hoe prachtig rood en oranje samengaan! Kleuren die bij elkaar vloeken? Toen ik de bloemen in een tuin zag in Bunne, toen ik de ballen zag bij een winkel, toen kwam heel langzaam een jeugdherinnering boven...

Het moet midden jaren vijftig zijn geweest en binnenkort zou het koninginnedag zijn. Onze klas zou ook meelopen in een feestelijke optocht, maar je moest wel zelf zorgen voor iets leuks! We waren met vier vriendinnen en zo ontstond het plan om een ereboog te maken. Twee zouden de boog vasthouden en twee zouden de lange linten vast houden die aan de boog waren geknoopt. Het zou prachtig worden, dat wisten we zeker. Twee moeders hielpen met het versieren. Rood, wit en blauw crêpe papier werd om de boog gewikkeld en daar waar de boog werd vast gehouden oranje wikkels. De linten waren ook oranje en zeker een meter of zes lang, want het moest wel wat lijken! We oefenden alvast wat op marsmuziek die we voor de radio hoorden. Het ging steeds beter. Als nu ook nog het weer mee zou werken, dan zou het publiek versteld staan over ons optreden. 

De dag brak aan en het weer op die 30e april liet het afweten. Koud en winderig, misschien nog een bleek zonnetje, maar daarmee was ook alles gezegd. We droegen alle vier over onze gewone kleren ook nog eens een rokje van crêpe papier. Oranje, want het was vooral een oranjefeest! En daar lag het probleem juist, ik had alleen maar een rood kort jasje en zonder jas was het veel te koud. Twee meisjes hadden zwarte jasjes en één had een korenblauwe blazer. Ze pronkte er tot vervelens toe mee en iedere keer hoorde ik haar zeggen dat rood en oranje vloekte, dan keek ze meewarig naar mij. Maar blauw en oranje stond heel mooi bij elkaar, vooral korenblauw. Ik werd er gewoon schichtig van en veel plezier had ik er niet meer aan. Het leek me toe dat iedereen naar mijn jasje keek en de boog niet meer gezien werd. Een prijs zat er niet in, mogelijk kwam dat door mijn rode jasje...

Nu, zoveel jaren later, ontdek ik pas hoe prachtig rood en oranje bij elkaar staan! De kleuren vloeien probleemloos in elkaar over en zijn een waar feest voor het oog. Met de opschepperige vriendin van het blauwe jasje is het jaren lang moeizaam gebleven. Er was een soort ingehouden competitie ontstaan, die steeds pittiger werd. In alles voerde zij de boventoon en dat maakte de gesprekken steeds vinniger. Tot ik besloot te stoppen en haar uitlegde dat onze levens zo verschillend waren verlopen, dat we elkaar ontgroeid waren...  

 

 

 

Monumentendag 2025, vooral veel regen. Ondanks de natheid rijden we naar Vollenhove om de Grote of Sint Nicolaas kerk te bezichtigen. Hoe vaak hebben we er niet rondom gewandeld en vol verlangen gekeken naar de grote ramen in deze prachtige dubbele hallenkerk uit de 2e helft van de 15e eeuw. Wind en regen duwen ons haast de kerk binnen en een vriendelijke dame overhandigt ons informatie over de bijzonderheden van deze kerk. Orgel en trompet laten het prachtige lied 'Ik zal er zijn' horen en ik fluister tegen de gastvrou 'Wat een mooi lied!' Ze stoot me even aan en vertelt dat dit lied is gezongen bij de uitvaart van haar man. Even zijn we samen als ik vertel een lotgenoot te zijn en vraag hoe het nu met haar gaat. Ze glimlacht en vertelt dat het goed gaat. De kerk is verrassend licht en vrij sober op een paar mooie dingen na. Zo zijn er predikantsborden, inwijdingskruisjes, wijwaterbakjes en nog een stenen altaartafel als een herinnering aan de jongste jaren van deze kerk. De andere altaartafels zijn na 1580 gebruikt als grafzerken. De vorige preekstoel was bevestigt aan een pilaar, de huidige is tegen de noordmuur geplaatst. Bijzonder is dat de laatstgenoemde uit de Koninklijke Stallen uit Den Haag komt. Eigenlijk past de preekstoel hier niet,te veel 'gouden' versieringen, te frivool. Ondertussen hoor ik tot mijn ontroering het orgel spelen 'Van U zijn alle dingen, van U o God alleen'. Het was het slotlied in onze huwelijksdienst lang geleden. We gaan zitten en luisteren, ik zie beelden van een jong bruidspaar vol verwachting. Opvallend zijn de stoelen, ze zijn verbonden met elkaar door een klein tussenstukje. Kijk, dat mis ik in de kerk waar ik toe behoor. We zitten stijf tegen elkaar en op warme dagen vind ik dat onprettig. Kerkbanken zijn veel fijner, ieder neemt de ruimte die nodig is. Mooi doopvont en een inspirerende paaskaars. In een nis er achter ligt een beeld dat een grote hand voorstelt. Daarin liggen keitjes met de namen van overleden gemeenteleden. Ze rusten in de palm van Gods hand. Het raakt me, dit heb ik nooit eerder gezien. Lekker nog even zitten en het concert afluisteren. Af en toe klept de kerkdeur en zijn er zachte stemmen, bezoekers wandelen rond. Door de ramen schijnt onverwacht de zon en dat maakt de kerk haast feestelijk. Onder de tonen van 'U zij de glorie', verlaten we de kerk en groeten de gastvrouw. Ik fluister haar toe dat het fijn was hier te zijn en bedank voor de gastvrijheid. Haar glimlach is veelzeggend. Om af te sluiten maken we een korte wandeling rond de kerk. Monumentendag 2025, een fijn bezoek aan de Grote of Sint Nicolaas kerk in Vollenhove...

  

 

 

 

   

 

Foto's van boven naar beneden: preekstoel, orgel, doopvont, kerkstoelen, Grote of Sint Nicolaas kerk.