Onlangs bezochten we een vriend in Winschoten. We kenden de plaats niet en omdat we ruim in de tijd zaten maakten we eerst een ommetje door de stad. De stad wordt 'Rozenstad' genoemd, maar daar was tot dusver weinig van te zien. Er was ruimte. Ruimte om te bouwen, ruimte voor iets moois. Want er stonden meerdere 'rotte kiezen' tussen aardige panden in. Nog snel een stukje Langestraat gelopen en snel omgekeerd. Ook daar veel vergane glorie. We doken bij de vriend achter de koffie met ijskoude appeltaart. Een lekkernij op een tropische dag en praatten bij. Onze gastheer woont prachtig en vanuit de kamer is er een romantisch zicht op het Rosarium. Dus toch die rozen in Winschoten. Het leek of de zoete geur tot in zijn tuintje kwam.Wandelaars met hond, twee dames ieder met een rollator vertrouwelijk samen keuvelend, drie sporters achter elkaar in relaxed tempo. Een fietser. Vogels hipten rond, koolmezen vlogen af en aan en gleden moeiteloos in hun tijdelijke kastje om het kroost te voeren. Bij dat alles die stilte, die rustgevende stilte. Tot slot maakten we nog een wandeling door de rozentuin en begonnen bij de met witte rozen begroeide berçeau. Sprookjesachtig! Je opgenomen voelen in een witte geurende wolk. Kunst was er ook, in dit geval in tweevoud: een sierlijke mensfiguur en een eendengezin op de voorgrond. Bij de verschillende rozenperken stonden namen en dat gaf iets extra's. Zo las ik bij roze rozen Fraulein Maria en iets verder stond de Tsjarina. Op het terras van een vriendelijk paviljoen genoten mensen van koffie met iets er bij, grote parasols beschermden voor te direct zonlicht. Dit alles deed me denken aan de kur-oorden in Duitsland. Diezelfde soort ontspanning. Alleen een musicerend strijkje ontbrak. De  harde tegenstelling: hier het paradijselijke tegenover een wereld die op diverse plekken letterlijk en figuurlijk in brand staat. We wandelden langs een boom die geplant was ter ere van koning Willem-Alexander. Er stonden oranje rozen tegenover. Saillant detail: ze geurden niet. Met een lange blik over de rozentuin namen we afscheid van dit prachtige stukje Winschoten. En Winschoters, jullie zijn goed bezig. Nu nog de afbraak panden aanpakken. Dan komen we graag terug!

  

 

Op de onderste foto staat heel treffend de Sunmaid roos...