Onlangs kreeg ik van één van mijn kinderen het blad 'Klooster' aangereikt. Gekocht in de kloosterwinkel van de Abdij van Berne in Heeswijk. Tijdens de open kloosterdagen had hij daar rondgekeken en bedacht dat zijn moeder dit mooi zou vinden. Dat bezorgde mij binnenpret. Hoewel ik er nooit geweest ben, heb ik ooit een recensie geschreven naar aanleiding van de verschijning van het lijvige boek 'Berna ut Lucerna', De communiteit bestond dat jaar 150 jaar en alle toeters en bellen werden uit de kast gehaald. Terecht! Het werd een prachtig kijk en leesboek over de norbertijnen waarin zelfs de aanverwante priorij 'De Essenburgh' in Hierden werd genoemd. Daar had ik ooit vier dagen doorgebracht. Een bijzonder verblijf, want er waren zowel paters als religieuzen. De broeders verbleven in het koetshuis van het kasteeltje, de zusters hadden een ander onderkomen op het terrein. Maaltijden werden gezamenlijk gebruikt en er werd gepraat onder de maaltijd. Dat was voor mij wennen, want bij de benedictijnen wordt in stilte gegeten. Tijdens de maaltijd leest een monnik voor uit een stichtelijk boek.

Terug naar het blad 'Klooster'. Een verzorgd nummer onder redactie van Leo Fijen met dit keer als thema 'Zegenen'. En dat is meer dan mooie woorden zeggen, aldus Franciscaan Theo van Adrichem. De teksten waren prachtig. Zo las ik zegeningen van Marinus van den Berg. Ooit heb ik hem thuis voor de lunch ontvangen naar aanleiding van zijn boek 'Rouwen in de tijd', een boek voor mensen die met verlies te maken krijgen. Er stonden ook zegeningen in van Tini Brugge. Zij is bekend van haar boeken over liturgisch bloemschikken. Opeens zag ik een foto van de Sint-Nicolaasstichting in Denekamp. Het was een sfeer plaatje in de mist met een kerstboom op het middenplein. Vanaf een sprekende foto uit de kapel keken zes zusters me aan uit Indonesië. In 2000 kwamen de eerste vier zusters. De zusters franciscanessen werden ouder en vroegen hulp van hun mede-zusters uit dat andere werelddeel. Ooit hadden zij hen voortgeholpen. In 2016 kwamen er nog twee zusters bij. Het was de oplossing en zo kon de Sint-Nicolaasstichting de medemens blijven dienen in de meest ruime zin. Ik herinner me de zorg van de franciscanessen of de zusters hier wel konden aarden. Het klimaat, ze hadden nog nooit sneeuw gezien. Hun manier van kloosterlijke rituelen was zoveel uitbundiger. Het hoorde bij hen, het was hun traditie, hun manier van geloven, maar het smolt moeiteloos samen met de gebruiken in Denekamp. 

Dierbare herinneringen, ze ontwaakten door een kloosterlijk blad... 

  

  

 

 

 

  

Foto's van boven naar beneden:

Ingang terrein van de Sint-Nicolaasstichting, het klooster, liturgische schikkingen in de Stille Tijd...